HRM

ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ದೊಡ್ಡ ಆಶೆ: ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಬೇಕು ಎಂಬುದು. ಆದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿಕ್ಕೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕು? ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಒಳಿತಿನ ದಾರಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಗೊಂದಲವಿದೆ. ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ ಹತ್ತಾರು ಸಲಹೆಸೂಚನೆಗಳು. ಸರಳವಾದ ದಾರಿಗಳನ್ನು ತೋರುವವರು ವಿರಳ.

ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬದುಕಿದವರನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ ಸರಳವಾದ ಮೂರು ದಾರಿಗಳು ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ. ಮೊದಲನೆಯದು ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಸಮಭಾವದ ಸಾಧನೆ.
ಯಾರ ಬದುಕೂ ಸರಳರೇಖೆಯಂತೆ ಸಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಏರಿಳಿತ ಸಹಜ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಂತೋಷ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದುಃಖ. ಆಗೆಲ್ಲ ಅತಿರೇಕವಲ್ಲದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ತೋರುವುದೇ ಸಮಭಾವ. ಈ ವರ್ತನೆಯನ್ನು ಕಲಿಯುವುದು ಬದುಕಿನ ಒಳಿತಿಗೆ ತೀರಾ ಅಗತ್ಯ.

ಇದನ್ನು ಮಾನ್ಯ ಡಿ.ವಿ. ಗುಂಡಪ್ಪನವರು “ಮಂಕುತಿಮ್ಮನ ಕಗ್ಗ”ದ ಮುಕ್ತಕದಲ್ಲಿ ಮನಮುಟ್ಟುವಂತೆ ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ:
ನಗುವೊಂದು ರಸಪಾಕವಳುವೊಂದು ರಸಪಾಕ
ನಗುವಾತ್ಮ ಪರಿಮಳವ ಪಸರಿಸುವ ಕುಸುಮ
ದುಗುಡವಾತ್ಮವ ಕಡೆದು ಸತ್ತ್ವವೆತ್ತುವ ಮಂತು
ಬಗೆದೆರಡನುಂ ಭುಜಿಸು – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಗು ಮತ್ತು ಅಳು ಎರಡೂ ರಸಪಾಕಗಳೇ. ನಗು ಎಂಬುದು ಆತ್ಮದ ಪರಿಮಳವನ್ನೇ ಪಸರಿಸುವ ಹೂವು. “ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗು ಅರಳಿತು” ಎನ್ನುತ್ತೇವೆ. ಇನ್ನೊಂದು ತುತ್ತತುದಿಯ ಭಾವ ದುಃಖದುಗುಡ. ಇದು, ಆತ್ಮವನ್ನೇ ಕಡೆಯುವ ಮಂತು. ಈ ಮಥನದಿಂದ, ಮಜ್ಜಿಗೆ ಕಡೆದಾಗ ಬೆಣ್ಣೆ ಮೂಡಿ ಬರುವಂತೆ, ಆತ್ಮದ ಸತ್ತ್ವ ಮೇಲೆದ್ದು ಬರುತ್ತದೆ. ಬದುಕಿಗೆ ಇವೆರಡೂ ಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿದು ಇವೆರಡನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸಬೇಕು.
ಶಾಲಾಕಾಲೇಜಿನ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಧಿಕ ಅಂಕ ಗಳಿಕೆ, ಆಟೋಟ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳಲ್ಲಿ ಗೆಲುವು, ಹಾಡುಗಾರಿಕೆ ಹಾಗೂ ನೃತ್ಯಗಳ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಗಳಿಕೆ, ಯಾರೂ ಮಾಡಿರದ ಸಾಧನೆ ಮಾಡುವುದು, ಮದುವೆ ಆಗುವುದು, ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಜಯ ಗಳಿಸುವುದು – ಇವೆಲ್ಲವೂ ಸಂತೋಷದ ಸಂಗತಿಗಳೇ.

ಆದರೆ ಆ ಸಂತೋಷದ ಸಂಭ್ರಮಾಚರಣೆಗೆ ಮಿತಿ ಇರಬೇಡವೇ? ಕೆಲವರ ಸಂಭ್ರಮಾಚರಣೆಗಳು ಅಸಹ್ಯ ಎನಿಸುವಷ್ಟು ಅತಿರೇಕ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ತಮ್ಮ ಸಾಧನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಬೀದಿಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾನರುಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವುದು, ಸಾವಿರಾರು ರೂಪಾಯಿ ವೆಚ್ಚ ಮಾಡಿ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಜಾಹೀರಾತು ಪ್ರಕಟಿಸುವುದು. ಹಾಗೆಯೇ ಇನ್ನು ಕೆಲವರ ಸಂಭ್ರಮಾಚರಣೆಯಿಂದ ಇತರರಿಗೆ ಬಹಳ ತೊಂದರೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಮದುವೆಯ ಅಥವಾ ಗೆಲುವಿನ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸಂಜೆಯಿಂದ ನಡುರಾತ್ರಿಯ ವರೆಗೆ ಊರಿಗೆಲ್ಲ ಕೇಳುವಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ಹಾಡು ಹಾಕುವುದು, ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಕುಣಿಯುತ್ತಾ ಸಂಚಾರಕ್ಕೆ ಅಡಚಣೆ ಮಾಡುವುದು.

23 ಮೇ 2019ರಂದು ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯ ಫಲಿತಾಂಶ. ಬಿಜೆಪಿಗೆ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ಜಯ. ಲೋಕಸಭೆಯ 525 ಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ 300ಕ್ಕಿಂತ ಅಧಿಕ ಸ್ಥಾನ ಗೆದ್ದ ಸಂಭ್ರಮ. ಈ ಮಹಾನ್ ಸಂತೋಷದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಅವರದು ಸಮಭಾವದ ನಡೆ. ದೇಶದ ಸಮಸ್ತ ಜನರಿಗೆ ಜಯವನ್ನು ಸಮರ್ಪಿಸುತ್ತ, ಅವರು ಹೇಳಿದ ಮಾತು, “ಇದು ಭಾರತದ ನವನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಜನಾದೇಶ.”

ಅತ್ಯಂತ ಆತ್ಮೀಯರ ಸಾವು, ಶಾಲಾಕಾಲೇಜು ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಲ್ಲಿ ನಪಾಸು, ಶಕ್ತಿ ಮೀರಿ ತಯಾರಿ ನಡೆಸಿದ್ದರೂ ಆಟೋಟ ಸ್ಫರ್ಧೆಗಳಲ್ಲಿ ಸೋಲು, ಪಕ್ಷಪಾತದಿಂದಾಗಿ ಪ್ರತಿಭಾ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಕೈತಪ್ಪುವುದು, ನೆರೆ, ಬಿರುಗಾಳಿ, ಭೂಕಂಪ ಇಂತಹ ಪ್ರಾಕೃತಿಕ ವಿಕೋಪಗಳಿಂದ ಸಾವುನೋವು ಹಾಗೂ ಸೊತ್ತು ಹಾನಿ – ಇವೆಲ್ಲವೂ ಅತಿ ದುಃಖದ ಸಂಗತಿಗಳೇ.

ಆದರೆ, ಇಂತಹ ಸಂಕಟದ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ಅವನ್ನು ಹೇಗೆ ಎದುರಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದೇ ನಮ್ಮ ಸತ್ತ್ವಪರೀಕ್ಷೆ. ಆಗ ನಾಪತ್ತೆಯಾಗುವುದು, ಅಳುತ್ತಾ ಕೂರುವುದು, ಮತ್ತೆಮತ್ತೆ ಸಂಕಟದ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಮಾತಾಡುವುದು, ಇತರರು ಅಥವಾ ದೇವರು ತಮ್ಮ ಸಂಕಟಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೆಂದು ದೂಷಿಸುವುದು, ಜೀವನದಲ್ಲೇ ಆಸಕ್ತಿ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು – ಇವೆಲ್ಲ ಅತಿರೇಕದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು.

ಭಾರತದ ಪ್ರಧಾನಿ ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರೂ ತೀರಿಕೊಂಡಾಗ “ಮುಂದೇನು ಗತಿ” ಎಂದು ಕಂಗಾಲಾದವರು ಹಲವರು. ಆ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಸರಕಾರದ ಚುಕ್ಕಾಣಿ ಹಿಡಿದು, ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು, ದೇಶಕ್ಕೆ ಸಮರ್ಥ ನಾಯಕತ್ವ ಒದಗಿಸಿದವರು ಲಾಲ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ಶಾಸ್ತ್ರಿ. ಇದೂ ಸಮಭಾವದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ನಿದರ್ಶನ.

ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಸಮಭಾವದ ಪಾಲನೆಗೆ ದೊಡ್ಡ ಅಡ್ಡಿ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲಿಯೂ ತಪ್ಪು ಹುಡುಕುವ ಸ್ವಭಾವ. ಇದನ್ನು ಡಿವಿಜಿಯವರು ಇನ್ನೊಂದು ಮುಕ್ತಕದಲ್ಲಿ ಮನಕ್ಕೆ ನಾಟುವಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸಿದ್ದಾರೆ:
ಸರಿಯಾಗಲಿಲ್ಲವದು ಸರಿಯಿದಲ್ಲವೆನುತ
ಹರಡಿಕೊಳಬೇಡ ಮುಳ್ಳನು ಹಾಸಿಗೆಯಲಿ
ಕೊರೆಯಾದೊಡೇನೊಂದು? ನೆರೆದೊಡೇನಿನ್ನೊಂದು
ಒರಟು ಕೆಲಸವೋ ಬದುಕು – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಪುಟ್ಟ ಮಗು ಆಟಿಕೆಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಓರಣವಾಗಿ ಇಡದಿದ್ದರೆ…. ಪತ್ರಿಕೆ ಓದಿದ ಮಗ/ ಮಗಳು ಅದನ್ನು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಮಡಚಿ ಇಡದಿದ್ದರೆ… ಸಾರಿಗೆ ಉಪ್ಪು ಕಡಿಮೆಯಾದರ ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚಾದರೆ…. ಸಮಾರಂಭಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತೇನೆಂದಿದ್ದ ಗೆಳೆಯ ಬಾರದಿದ್ದರೆ… ಎಲ್ಲಿಗೋ ಹೊರಡುವಾಗ ಮಳೆ ಬಂದರೆ ಏನಾಯಿತು? ಅದರಿಂದಾಗಿ ಭೂಲೋಕ ಮುಳುಗೋದಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಬದುಕು ಮುಗಿಯೋದಿಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ರೇಗಾಡುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೇ ತಮ್ಮ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ತಾವೇ ಮುಳ್ಳು ಹರಡಿ, ನಂತರ ಆ ಮುಳ್ಳು ಚುಚ್ಚುತ್ತದೆಂದು ಎಗರಾಡುವವರು.

ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ನಾವೆಣಿಸಿದಂತೆ ಆಗಬೇಕೆಂದಿಲ್ಲ. ಹೆಚ್ಚುಕಡಿಮೆ ಆಗೋದು ಸಹಜ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಮಭಾವ ಇದ್ದರೆ, ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ನಿಭಾಯಿಸಿ, ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಒಳಿತು ಸಾಧಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ, ಅಲ್ಲವೇ?
(ಜೂನ್ 2019)

 

ಗುರುವಿನ ಬಳಿ ಬಂದ ಶಿಷ್ಯನೊಬ್ಬ ಆರ್ತನಾಗಿ ಬೇಡುತ್ತಾನೆ: “ಗುರುಗಳೇ, ನನಗೆ ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ. ನನ್ನ ಬದುಕು ಗೊಂದಲದ ಗೂಡಾಗಿದೆ. ನನಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಬೇಕು, ದಾರಿ ತೋರಿಸಿ.” ಆತನನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದ ಗುರುಗಳು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ, “ಯಾಕೆ ನಿನ್ನ ಬದುಕು ಗೊಂದಲದ ಗೂಡಾಗಿದೆ?”

ಆಗ ಶಿಷ್ಯ ತನ್ನ ಅವಸ್ಥೆಯನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾನೆ: “ಗುರುಗಳೇ, ಮನೆತುಂಬ ಸಣ್ಣ ಮಕ್ಕಳು – ನಾಲ್ವರಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದು ಕ್ಷಣವೂ ಸುಮ್ಮನಿರಲ್ಲ. ಏನನ್ನಾದರೂ ಬೀಳಿಸಿ ಸದ್ದು ಮಾಡ್ತಾರೆ; ಒಡೆದು ಹಾಕ್ತಾರೆ; ಅಳುತ್ತಲೇ ಇರ್ತಾರೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಕಿರಿಚುತ್ತಾರೆ. ಥೈಯ್ಯಥೈಯ್ಯ ಕುಣಿಯುತ್ತಾರೆ. ಹೆಂಡತಿಯಂತೂ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಬಯ್ಯುತ್ತಲೇ ಇರ್ತಾಳೆ. ನನಗೆ ಪಿರಿಪಿರಿ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇರ್ತಾಳೆ. ಅದಲ್ಲದೆ, ಎರಡು ನಾಯಿ ಮತ್ತು ನಾಲ್ಕು ಬೆಕ್ಕು ಸಾಕಿದ್ದೇವೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅವು ಬೇಕೇ ಬೇಕಂತೆ. ಅವುಗಳ ರಂಪಾಟ ಹೇಳಿ ಮುಗಿಯದು. ಅವು ಸಾಲದೆಂದು, ಹತ್ತು ಕೋಳಿಗಳನ್ನೂ ಸಾಕಿದ್ದೇವೆ. ಅವು ಮನೆಯೊಳಗೂ ಬಂದು ಜಗಳಾಡುತ್ತವೆ. ಜೊತೆಗೆ ಹಾಲಿಗಾಗಿ ಎರಡು ಆಡು ಕೂಡ ಸಾಕಿದ್ದೇವೆ. ಇವು ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದವರ ಅಡುಗೆ-ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ, ಅವರು ಬೇಯಿಸಿಟ್ಟ ಅನ್ನದ ಪಾತ್ರೆಗೆ ಬಾಯಿ ಹಾಕಿ ಜಗಳ ತಂದಿಡುತ್ತವೆ. ನನಗೆ ಜೀವನವೇ ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ. ನೆಮ್ಮದಿಯ ದಾರಿ ತೋರಿಸಿ.”

ಗುರುಗಳು ಗಂಭೀರ ಸ್ವರದಲ್ಲಿ ಆತನಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, “ನಿನಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಬೇಕಾದರೆ ಸುಲಭದ ದಾರಿಯಿದೆ. ನೀನು ಇವತ್ತಿನಿಂದಲೇ ಆ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ನಿನ್ನ ಮನೆಯೊಳಗೇ ಸಾಕಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಒಂದು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಬಂದು ನನ್ನನ್ನು ಕಾಣು.” ಆ ಶಿಷ್ಯ ಗುರುಗಳ ಮಾತನ್ನು ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಪಾಲಿಸುತ್ತಾನೆ.

ಸರಿಯಾಗಿ ಒಂದು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಪುನಃ ಗುರುಗಳ ಬಳಿ ಬಂದ ಆ ಶಿಷ್ಯ, ಅವರಿಗೆ ಅಡ್ಡಬಿದ್ದು ಅಳುದನಿಯಿಂದ ಮೊರೆಯಿಡುತ್ತಾನೆ, “ಗುರುಗಳೇ, ಒಂದು ತಿಂಗಳಿನಿಂದ ನೀವು ಹೇಳಿದಂತೆಯೇ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ನನಗೀಗ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಯುವುದೊಂದು ಬಾಕಿ. ಯಾವಾಗಲೂ ಮನೆ ತುಂಬ ಗದ್ದಲ, ಗಲಾಟೆ. ನನ್ನನ್ನು ಹೇಗಾದರೂ ಈ ಸಂಕಟದಿಂದ ಪಾರು ಮಾಡಿ.” ಗುರುಗಳು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ಆದೇಶಿಸುತ್ತಾರೆ, “ನೀನೇನೂ ಚಿಂತೆ ಮಾಡಬೇಡ. ಈಗಲೇ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ, ಆ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ನಿನ್ನ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಕ್ಕೆ ಹಾಕು. ಎರಡು ವಾರಗಳ ನಂತರ ಬಂದು ಏನಾಯಿತೆಂದು ಹೇಳು.” ಗುರುಗಳಿಗೆ ವಂದಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಹೋದ ಶಿಷ್ಯ, ಆ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಕ್ಕೆ ಓಡಿಸಿ, ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಎರಡು ವಾರಗಳ ನಂತರ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಗುರುಗಳ ಬಳಿಗೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. “ಈಗ ಹೇಗಿದೆ ಬದುಕು?” ಎಂಬ ಗುರುಗಳ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಅವನ ಉತ್ತರ: “ಗುರುಗಳೇ, ಈಗ ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿ, ನೆಮ್ಮದಿ ತುಂಬಿದೆ.”

ಹೀಗೆ, ಬಹಳ ಜನರು ತಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ತಾವೇ ಗೊಂದಲದ ಗೂಡಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ, ಅಲ್ಲವೇ? ಅದನ್ನು ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಾಡಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸುವುದು ಅವರ ಕೈಯಲ್ಲೇ ಇದೆ.
ಅದಕ್ಕೆ ಮಾಡಬೇಕಾದದ್ದು ಇಷ್ಟೇ: ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ, ಮೌನದ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೇನು ಮಾಡಬೇಕು? ಏನೂ ಮಾಡಬಾರದು ಅಂದರೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂರಬೇಕು. ಅದುವೇ ಧ್ಯಾನ. ಪ್ರತಿದಿನ ಹದಿನೈದು ನಿಮಿಷ ಧ್ಯಾನ ಮಾಡಿದರೆ ಸಾಕು. ಇದಕ್ಕೆ ಸಮಯವಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವವರು ತಮಗೆ ತಾವೇ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಪ್ರಶ್ನೆ: ಹಾಗಾದರೆ ದಿನದ ೨೪ ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ನಾನೇನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ? ದಿನವಿಡೀ ಬೇರೆಯವರಿಗಾಗಿ ಹೆಣಗುತ್ತಿರುವಾಗ, ನನಗಾಗಿ ಹದಿನೈದು ನಿಮಿಷ ಪುರುಸೊತ್ತು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೇ? ಖಂಡಿತ ಸಾಧ್ಯವಿದೆ.

ಆರಾಮವಾಗಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತು, ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡು ನಿಮ್ಮ ಉಸಿರಾಟವನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗಿ. ಅದುವೇ ಧ್ಯಾನ. ಆ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ. ಹಿಂದಿನ ಚಿಂತೆಗಳನ್ನೂ, ಮುಂದಿನ ಆತಂಕಗಳನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು, ಈ ಕ್ಷಣದ ಬದುಕನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ. ನಿಮ್ಮ ಒಳಗೂ ಹೊರಗೂ ಎಲ್ಲವೂ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಭಾವನೆಯಿಂದ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಿ. ನಿಮ್ಮ ಹೊರಗಿನ “ಆಕಾಶ” ಅನಂತ. ಹಾಗೆಯೇ ಒಳಗಿನ “ಆಕಾಶ”ವೂ ಅನಂತ – ಆ ಎರಡೂ ಆಕಾಶಗಳಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು-ಬುದ್ಧಿ-ಭಾವ ಲೀನವಾಗಲಿ. ಆಗ ಕ್ಷಣಕ್ಷಣವೂ ನಿರಾಳ-ಶಾಂತ-ಪ್ರಶಾಂತ.

ಇಂತಹ ಧ್ಯಾನ, ಅದೆಷ್ಟು ಸರಳವೆಂಬುದನ್ನು ಮಾನ್ಯ ಡಿ.ವಿ. ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ಈ ಮುಕ್ತಕದಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ:
ಎರಡು ಕೋಣೆಗಳ ನೀಂ ಮಾಡು ಮನದಾಲಯದಿ
ಹೊರಕೋಣೆಯಲಿ ಲೋಗರಾಟಗಳನಾಡು
ವಿರಮಿಸೊಬ್ಬನೆ ಮೌನದೊಳಮನೆಯ ಶಾಂತಿಯಲಿ
ವರಯೋಗಸೂತ್ರವಿದು – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಮನಸ್ಸಿನ ಆಲಯದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಕೋಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. (ಗಮನಿಸಿ: ಈ ಸಾಧನೆಯ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ದೇವಾಲಯದಂತೆ ಪವಿತ್ರವಾಗಿ ಇರಿಸುವುದು.) ಹೊರಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಜನರೊಂದಿಗಿನ ಆಟ(ಒಡನಾಟ) ಆಡುತ್ತಾ, ಮೌನ ತುಂಬಿರುವ ಒಳಕೋಣೆಯ ಶಾಂತಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನೇ ವಿರಮಿಸುವುದು – ಇದುವೇ ಬದುಕಿನ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಸಾಧನೆಗಳಿಗೆ ವರಯೋಗ ಸೂತ್ರ (ಇದಕ್ಕಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದ ಸೂತ್ರವಿಲ್ಲ) ಎಂಬುದು ಇದರ ತಾತ್ಪರ್ಯ.

ಬಹಳ ಜನರು ಈ ಮೌನಸಾಧನೆಯ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆಯಲ್ಲೇ ಎಡವಿ ಬೀಳುತ್ತಾರೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದೊಡನೆ ನಮ್ಮೆಲ್ಲ ತಪ್ಪುಗಳು ಧುತ್ತೆಂದು ಎದುರಾಗುತ್ತವೆ. ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ತಿದ್ದಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಇದು ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ಮಾತ್ರ ಮೌನಸಾಧನೆಯ ಮುಂದಿನ ಮೆಟ್ಟಲೇರಲು ಸಾಧ್ಯ. ಆ ಮೆಟ್ಟಲಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೆಲ್ಲ ದುಃಖ, ಸಂಕಟ, ಆತಂಕ, ನಿರಾಶೆ, ಹತಾಶೆ, ಭಯ, ಕೋಪ, ದ್ವೇಷ, ಸೇಡು ಇತ್ಯಾದಿ ನುಗ್ಗಿ ಬರುತ್ತವೆ. ಇವನ್ನು ನಿವಾರಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಮಾತ್ರ, ಮೌನಸಾಧನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಂದೆ ಸಾಗಲು ಸಾಧ್ಯ. ಹೀಗೆ ಹಂತಹಂತವಾಗಿ ಮೌನಸಾಧನೆಯಲ್ಲಿ ಮೇಲೇರುತ್ತ, ನಮ್ಮ ತಾಕತ್ತುಗಳನ್ನು ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸುತ್ತ, ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಚೈತನ್ಯ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ, ಬದುಕಿನ ಗುರಿಸಾಧನೆಗೆ ಸನ್ನದ್ಧರಾಗೋಣ.

(ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2018)

ನಮಗೆ ನಾವೇ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಬೇಕಾದ ಪ್ರಶ್ನೆ: “ನಾನು ಯಾಕೆ ಉಳಿದಿದ್ದೇನೆ?” ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಎಷ್ಟು ಬೇಗನೇ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆಯೋ ಅಷ್ಟು ಬೇಗನೇ ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಗುರಿ ನಮಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ, ಅಲ್ಲವೇ?
ನಮ್ಮ ಓರಗೆಯವರು ಎಷ್ಟೋ ಜನರು ತಮ್ಮ ಬದುಕು ಮುಗಿಸಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮಿಂದ ಕಿರಿಯರು ಎಷ್ಟೋ ಜನರು ನಮ್ಮನ್ನು ಅಗಲಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾದರೆ, ನನ್ನನ್ನು ವಿಶ್ವಚೇತನ ಯಾಕೆ ಉಳಿಸಿದೆ? ನನ್ನಿಂದ ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಏನಾಗ ಬೇಕಾಗಿದೆ? ಇದನ್ನು ಚಿಂತಿಸುತ್ತ ಹೋದಂತೆ, ಉತ್ತರ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ನಾವು ಸಾಗಬೇಕಾದ ದಾರಿ ನಿಚ್ಚಳವಾಗುತ್ತದೆ.

ಧರೆಯ ಬದುಕೇನದರ ಗುರಿಯೇನು ಫಲವೇನು?
ಬರಿ ಬಳಸು ಬಡಿದಾಟ ಬರಿ ಪರಿಭ್ರಮಣೆ
ತಿರುತಿರುಗಿ ಹೊಟ್ಟೆ ಹೊರಕೊಳುವ ಮೃಗಖಗಕಿಂತ
ನರನು ಸಾಧಿಪುದೇನು? – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ

ಈ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಗುರಿ ಏನು? ಅದರ ಪ್ರಯೋಜನಗಳೇನು? ಇದು ನಿಷ್ಪಲವಾದ ಓಡಾಟ, ಬಡಿದಾಟ ಮತ್ತು ತೊಳಲಾಟ ಮಾತ್ರವೇ? ಪ್ರಾಣಿಗಳು, ಪಕ್ಷಿಗಳು ತಿರುತಿರುಗಿ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡು ಬದುಕು ಮುಗಿಸುತ್ತವೆ. ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯನೂ ಬದುಕಿದರೆ ಸಾಕೇ? ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದು ಏನನ್ನಾದರೂ ಮನುಷ್ಯನು ಸಾಧಿಸುತ್ತಾನೆಯೇ? ಎಂಬ ಮಾರ್ಮಿಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಮೂಲಕ ಈ ಮುಕ್ತಕದಲ್ಲಿ ಮಾನ್ಯ ಡಿ.ವಿ. ಗುಂಡಪ್ಪನವರು ನಮ್ಮನ್ನು ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಪ್ರಾಣಿಪಕ್ಷಿಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಒಂದು ಗುರಿ: ತಮ್ಮ ಸಂತಾನವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದು. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ಸಾಧಿಸದಿದ್ದರೆ, ಮನುಷ್ಯನಿಗೂ ಪ್ರಾಣಿಪಕ್ಷಿಗಳಿಗೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇನಿದೆ, ಅಲ್ಲವೇ?

ಆದ್ದರಿಂದ, ಈಗಲಾದರೂ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳೋಣ: “ನಾನು ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಏನನ್ನು ಸಾಧಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ? ನನ್ನಿಂದ ಈ ಭೂಮಿಗೆ ಯಾವ ಕೊಡುಗೆ ಸಲ್ಲಬೇಕಾಗಿದೆ?” ನಮ್ಮ ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳನ್ನು ಬದಿಗಿಡೋಣ. ನಮ್ಮ ತಾಕತ್ತುಗಳನ್ನು ಬಳಸೋಣ – ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಗುರಿಸಾಧನೆಗಾಗಿ.

ಮತ್ತೆಮತ್ತೆ ಆ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಂಡರೂ, ಸ್ಪಷ್ಟ ಉತ್ತರ ಸಿಗದಿದ್ದರೆ, ಉತ್ತರದ ಹುಡುಕಾಟಕ್ಕೆ ಸುಲಭದ ದಾರಿಯೊಂದಿದೆ. ಹತ್ತು ಆತ್ಮಕತೆಗಳು ಅಥವಾ ಜೀವನಕತೆಗಳನ್ನು ತಂದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಅವನ್ನು ತಿಂಗಳಿಗೆ ಒಂದರಂತೆ ಓದುತ್ತಾ ಬರೋಣ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಯವರ “ನನ್ನ ಸತ್ಯಶೋಧನೆಯ ಕಥೆ”, ಎ.ಪಿ.ಜೆ. ಅಬ್ದುಲ್ ಕಲಾಂ ಅವರ “ಅಗ್ನಿಯ ರೆಕ್ಕೆಗಳು”, ಬೀಚಿ ಅವರ “ಭಯಾಗ್ರಫಿ”, ಡಾ. ಸಲೀಂ ಅಲಿ ಅವರ “ನೆಲ ಕಚ್ಚಿದ ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿ”, ಶಿವರಾಮ ಕಾರಂತರ “ಹುಚ್ಚು ಮನಸ್ಸಿನ ಹತ್ತು ಮುಖಗಳು”, ನವರತ್ನ ರಾಮರಾವ್ ಅವರ “ಕೆಲವು ನೆನಪುಗಳು”, “ಭುವನದ ಭಾಗ್ಯ ಎಂ.ಎಸ್.ಸುಬ್ಬುಲಕ್ಷ್ಮಿ”, “ಗಂಗಾವತರಣ”(ಗಂಗೂಬಾಯಿ ಹಾನಗಲ್ ಜೀವನಚರಿತ್ರೆ), ಪಾರ್ವತಿ ಮೆನನ್ ಬರೆದ “ಅಡ್ಡಗೋಡೆಗಳನ್ನೊಡೆದು” (ಮುನ್ನಡೆದ ಹನ್ನೆರಡು ಮಹಿಳೆಯರ ಕಥೆಗಳು). ಬೇರೊಬ್ಬರ ಜೀವನಕತೆ ಓದುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಗುರಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೊಳಹುಗಳು ಸಿಗುತ್ತವೆ.

ಒಮ್ಮೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಗುರಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದರೆ, ಮತ್ತೆ ಅದನ್ನು ಹಂತಹಂತವಾಗಿ ಸಾಧಿಸಲು ಸುಲಭ. ಆ ಗುರಿಯನ್ನು 25 ವರುಷಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಧಿಸಬೇಕೆಂದು ಯೋಜಿಸಿ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ, ಮುಂದಿನ 15 ವರುಷಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ 10 ವರುಷಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಡಬೇಕಾದ್ದೇನು ಎಂದು ಗುರುತಿಸಿ. ಹಾಗೆಯೇ, ಇಂದಿನಿಂದ 10 ವರುಷಗಳಲ್ಲಿ ತಲಪಬೇಕಾದಲ್ಲಿಗೆ ಮುಂದೊತ್ತಲು ಇನ್ನು ಐದು ವರುಷಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಡಬೇಕಾದ್ದೇನೆಂದು ಕಾರ್ಯಸೂಚಿ ರೂಪಿಸಿ. ಆ ಗುರಿ ಮುಟ್ಟಲು, ಇಂದಿನಿಂದ ಪ್ರತಿ ವರುಷವೂ ಸಾಧಿಸಬೇಕಾದ್ದನ್ನು ಖಚಿತ ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಇಷ್ಟಾದ ನಂತರ, ಪ್ರತಿ ದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ “ಇಂದು ಸಾಧಿಸಬೇಕಾದ್ದೇನು” ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿ, ರಾತ್ರಿ ಮಲಗುವ ಮುಂಚೆ “ಇಂದು ನಾನು ಸಾಧಿಸಿದ್ದೇನು” ಎಂದು ಆತ್ಮವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಪರಿಪಾಠ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡರಾಯಿತು – ಮುಂದಿನ 25 ವರುಷಗಳಲ್ಲಿ (ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮುಂಚೆ) ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಗುರಿ ಖಂಡಿತವಾಗಿ ಸಾಧಿಸಬಹುದು.

ನೆನಪಿರಲಿ, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯೂ ತಾಕತ್ತುಗಳ ಖಜಾನೆ. ಅವನ್ನು ನಮ್ಮೊಳಗಿನಿಂದ ಚಿಮ್ಮಿಸಲು ಬೇಕಾಗಿರೋದು ಒಂದು ಚಿಮ್ಮುಹಲಗೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ, ಕೊನೆಯ ವರೆಗೆ ಕಾದು ಕೂರಬೇಡಿ. ನಿಮಗೆ ನೀವೇ ಚಿಮ್ಮುಹಲಗೆಯಾಗಿ.
ಈ ದಂತಕತೆ ಗಮನಿಸಿ. ಒಬ್ಬಾತ ಗಿಡುಗನ ಮರಿಯನ್ನು ಅದರ ಗೂಡಿನಿಂದ ಎತ್ತಿ ತಂದ. ಅದರ ಕಾಲಿಗೆ ಹಗ್ಗ ಬಿಗಿದು, ನೆಲದ ಗೂಟವೊಂದಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟಿದ. ದಿನದಿನವೂ ತಿನ್ನಲು ಕೊಟ್ಟು, ನೀರು ಕುಡಿಸಿ, ಅದನ್ನು ಬೆಳೆಸಿದ. ಆ ಗಿಡುಗನ ಮರಿ ಒಂದು ದಿನವೂ ರೆಕ್ಕೆ ಬಿಚ್ಚಿ ಹಾರಲಿಲ್ಲ. ಹಗ್ಗದ ಬಂಧನವೇ ತನ್ನ ಬದುಕೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅದೊಂದು ದಿನ ನೀಲಾಕಾಶದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಗಿಡುಗವೊಂದು ಕಾಣಿಸಿತು – ಚಿಕ್ಕ ಚುಕ್ಕಿಯಂತೆ. ಅನಂತರ ಪ್ರತಿ ದಿನವೂ ಆ ದೊಡ್ಡ ಗಿಡುಗದ ದರ್ಶನ. ಮರಿಗಿಡುಗದ ನೆತ್ತಿಯ ಮೇಲೆಯೇ ಐದಾರು ಬಾರಿ ಸುತ್ತಿ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುವ ವಿಚಿತ್ರ ಆಟ. ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ಅದರ ಹಾರಾಟ ಮರಿಗಿಡುಗಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರಹತ್ತಿರ. ಕೊನೆಗೊಂದು ದಿನ, ಆ ದೊಡ್ಡ ಗಿಡುಗ ತೀರಾ ಕೆಳಕ್ಕಿಳಿದು, ಮರಿಗಿಡುಗಕ್ಕೆ ತನ್ನ ರೆಕ್ಕೆ ಚಕ್ಕನೆ ತಗಲಿಸಿತು. ತಕ್ಷಣ ಅದು ಗಗನಕ್ಕೇರಿ ಮಾಯವಾಯಿತು. ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಮರಿಗಿಡುಗದ ಮೈಯಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯುತ್ ಸಂಚಾರ. ಒಮ್ಮೆಲೇ ಅದು ತನ್ನ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಹರಡಿ, ರಪರಪನೆ ಬಡಿಯುತ್ತ ನೆಲದಿಂದ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಚಿಮ್ಮಿತು. ಆ ರಭಸಕ್ಕೆ ಕಿತ್ತು ಬಂತು ನೆಲದ ಗೂಟ. ಆಕಾಶಕ್ಕೇರಿದ ಮರಿಗಿಡುಗ ಹೊಸ ಬದುಕಿನತ್ತ ಹಾರಿತು.
ನಮ್ಮನ್ನು ನೆಲದ ಗೂಟಕ್ಕೆ ಬಿಗಿದವರು ಯಾರು? ಯಾರೇ ಬಿಗಿದಿರಲಿ, ಆ ಗೂಟ ಕಿತ್ತೊಗೆದು ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ಚಿಮ್ಮಬಲ್ಲ ಚೇತನ ನಮ್ಮಲ್ಲಿದೆ, ಅಲ್ಲವೇ?
(ಆಗಸ್ಟ್ 2018)

ವಾರಣಾಸಿಯನ್ನು ರಾಜ ಬ್ರಹ್ಮದತ್ತ ಆಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ ಎಂಬ ಶ್ರೀಮಂತ ವ್ಯಾಪಾರಿ ಅಲ್ಲಿ ವಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅದೊಂದು ದಿನ ಅವನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಅವನ ಬಾಲ್ಯಕಾಲದ ಗೆಳೆಯ ಕಲಾಕನ್ನಿ ಎಂಬಾತ ಬಂದ.

ಕಲಾಕನ್ನಿ ತೀರಾ ಕೃಶನಾಗಿದ್ದ; ಹರಿದ ಉಡುಪು ಧರಿಸಿದ್ದ. ಅವನು ಹಿಂಜರಿಯುತ್ತಲೇ ತನ್ನ ಗೆಳೆಯನ ಬಳಿಗೆ ಬಂದ. ಅವನನ್ನು ಕಂಡೊಡನೆ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಸ್ವಾಗತಿಸುತ್ತಾ, "ಬಾ, ಬಾ, ಇಷ್ಟು ವರುಷಗಳ ನಂತರ ನಿನ್ನನ್ನು ಕಂಡು ಬಹಳ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು” ಎಂದ. ಅವನ ಹೆಗಲಿಗೆ ಕೈಹಾಕಿ, ಅವನನ್ನು ತನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ. ಕಾಳಜಿಯಿಂದ ಕೇಳಿದ, “ಕಲಾಕನ್ನಿ, ಯಾಕೆ ಸಪ್ಪಗಿದ್ದಿ?”

ಕಲಾಕನ್ನಿ ವಿಷಾದದಿಂದ ಉತ್ತರಿಸಿದ, “ಎಲ್ಲ ನನ್ನ ದುರಾದೃಷ್ಟ. ನನಗೆ ಸರಿಯಾದ ಹೆಸರನ್ನೇ ಇಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ನಾನು ತೀರಾ ದುರಾದೃಷ್ಟದವನು.” ಇದನ್ನು ಕೇಳಿದ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ ಹೇಳಿದ, "ಛೇ, ಎಂದಿಗೂ ಹಾಗೆನ್ನಬೇಡ. ಅದೆಲ್ಲ ಬದಲಾಯಿತೆಂದು ತಿಳಿದುಕೋ. ಇನ್ನು ಮೇಲೆ ನೀನು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ವಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಜೊತೆಗಾರನಾಗಿ ಇರುತ್ತಿ.”

ಕಲಾಕನ್ನಿ “ಆದರೆ …" ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿ ನುಡಿದ, “ಆದರೆಗೀದರೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ನೀನು ಇಲ್ಲಿಂದ ಹೋಗಲು ನಾನು ಬಿಡೋದಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನಂತಹ ಗೆಳೆಯನನ್ನು ನಾನು ಹೇಗೆ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯ?” ಆಗ ಕಲಾಕನ್ನಿಯೂ ಗುರುಕುಲದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯದ ಸಂತೋಷದ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಂಡ. "ನನಗಿಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ವ್ಯಾಪಾರ ವಹಿವಾಟು ಇದೆ. ಅದನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಲಿಕ್ಕಾಗಿ ನನಗೆ ನಿನ್ನಂತಹ ವಿಶ್ವಸಾರ್ಹ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ ಬೇಕಾಗಿದ್ದಾನೆ" ಎಂದು ವಿನಂತಿಸಿದ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ. ಕಲಾಕನ್ನಿ ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನ ವಿನಂತಿಗೆ ಸಮ್ಮತಿಸಿ, ಅವನ ವಹಿವಾಟಿನಲ್ಲಿ ಅವನಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡತೊಡಗಿದ.

ಕಲಾಕನ್ನಿಯನ್ನು ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ ತನ್ನ ಕುಟುಂಬದ ಒಬ್ಬ ಸದಸ್ಯನಂತೆಯೇ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಜೊತೆಯೇ ಕುಳಿತು ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಹಣಕಾಸನ್ನು ಜೋಪಾನವಾಗಿ ತೆಗೆದಿರಿಸಲು ಕಲಾಕನ್ನಿಯ ಕೈಗೊಪ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದ.

ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಕಂಡು ಅನಂತಪಿಂಡಿಕನ ವಹಿವಾಟಿನ ಜೊತೆಗಾರರಿಗೆ ಅಸೂಯೆ ಉಂಟಾಯಿತು. “ಒಬ್ಬ ಅಪರಿಚಿತನನ್ನು ನೀನು ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಂಬಲು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ?” ಎಂದು ಅವರು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಾಗ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ "ಅವನೇನೂ ಅಪರಿಚಿತನಲ್ಲ. ಅವನು ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಸ್ನೇಹಿತ” ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದ. “ಇರಬಹುದು, ಆದರೆ ನೀನು ಅವನನ್ನು ಹಲವು ವರುಷಗಳಿಂದ ಕಂಡಿಲ್ಲ" ಎಂದು ಎಚ್ಚರಿಸಿದರು ಜೊತೆಗಾರರು. ಅದಲ್ಲದೆ, “ಅವನ ಹೆಸರೇ ದುರದೃಷ್ಟದ್ದು. ಅದನ್ನು ಪುನಃ ಪುನಃ ಉಚ್ಚರಿಸಿದರೆ ನಿನಗೆ ದುರದೃಷ್ಟ ಬಂದೀತು" ಎಂಬುದು ಅವರ ಅಂಬೋಣ. "ನಾನು ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ನಂಬೋದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಗುರುಕುಲದಲ್ಲಿ ಹಲವು ವರುಷ ಅವನ ಜೊತೆಗಿದ್ದೆ. ಅವನ ಹೆಸರು ಏನೇ ಆಗಿರಲಿ, ಅವನೊಬ್ಬ ನಿಜವಾದ ಸಜ್ಜನ" ಎಂದು ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ ಆ ಮಾತುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ನಿರಾಕರಿಸಿದ. ಕಲಾಕನ್ನಿ ತನ್ನೊಂದಿಗೇ ಇರುತ್ತಾನೆಂದು ಆತ ಸ್ಪಷ್ಟ ಪಡಿಸಿದ.

ಕೆಲವು ತಿಂಗಳ ನಂತರ, ತಾನು ಒಂದೆರಡು ದಿನ ಇರೋದಿಲ್ಲವೆಂದೂ ತನ್ನ ಊರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತೇನೆಂದೂ ಕಲಾಕನ್ನಿಗೆ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ ತಿಳಿಸಿದ. ತನ್ನ ತಿಜೋರಿಯ ಬೀಗದಕೈಗಳನ್ನು ಕಲಾಕನ್ನಿಕನ ಕೈಗಿತ್ತು ಅನಂತಪೀಡಿಕ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟ. ಅನಂತಪಿಂಡಿಕನ ಮನೆಯನ್ನು ಹಗಲೂ ರಾತ್ರಿ ರಕ್ಷಿಸುತ್ತೇನೆಂದು ಕಲಾಕನ್ನಿ ಭರವಸೆಯಿತ್ತ.

ಆ ಊರಿನ ಕೆಲವು ಕಳ್ಳರು ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ ಪ್ರಯಾಣ ಹೊರಟದ್ದನ್ನು ಕಂಡರು. ಅವತ್ತು ರಾತ್ರಿ ಅವನ ಮನೆಗೆ ಕನ್ನ ಹಾಕಬೇಕೆಂದು ಅವರು ತಮ್ಮೊಳಗೆ ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡರು. ಅಲ್ಲೇ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಕಲಾಕನ್ನಿ ಅವರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡ. ಆ ದುರುಳರಿಂದ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕನ ಮನೆಯನ್ನೂ ಸಂಪತ್ತನ್ನೂ ರಕ್ಷಿಸಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ.

ಆದರೆ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕನ ಮನೆಯ ಸೇವಕರು ವೃದ್ಧರೂ ದುರ್ಬಲರೂ ಆಗಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಕಲಾಕನ್ನಿ ಒಂದು ಉಪಾಯ ಮಾಡಿದ. ಆ ದಿನ ಕತ್ತಲಾಗುತ್ತಲೇ ಅವನು ಒಬ್ಬೊಬ್ಬ ಸೇವಕನಿಗೆ ಒಂದೊಂದು ಕೆಲಸ ಕೊಟ್ಟ: ಡೋಲು ಬಡಿಯುವುದು, ಜಾಗಟೆ ಬಡಿಯುವುದು, ತುತ್ತೂರಿ ಊದುವುದು, ಜೋರಾಗಿ ಹಾಡುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರಿಗೆ ತಾಳಬದ್ಧವಾಗಿ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಲು ಹೇಳಿದ. ಅಂತೂ ಎಲ್ಲರೂ ಸೇರಿ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಜೋರಾಗಿ ಗದ್ದಲ ಮಾಡತೊಡಗಿದರು.

ಆ ದಿನ ನಡುರಾತ್ರಿಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಆ ಕಳ್ಳರು ಅನಂತಪಿಂಡಿಕನ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರ ಬಂದರು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿದ್ದ ಸದ್ದುಗದ್ದಲ ಕೇಳಿ ಅವರಿಗೆ ಅಚ್ಚರಿ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಸಮಾರಂಭ ನಡೆಯುತ್ತಿರಬೇಕೆಂದು ಅವರು ಭಾವಿಸಿದರು. ಮನೆಯೊಳಗೆ ಬಹಳ ಜನರು ಜಮಾಯಿಸಿರಬೇಕೆಂದು ಯೋಚಿಸಿದ ಅವರು ಭಯಪಟ್ಟು, ಅಲ್ಲಿಂದ ಓಡಿ ಹೋದರು.

ಮರುದಿನ ಮುಂಜಾನೆ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕನ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರ ಬಂದ ಆತನ ವಹಿವಾಟಿನ ಜೊತೆಗಾರರು ಕಳ್ಳರು ಬಿಟ್ಟುಹೋದ ಸನಿಕೆ, ಚೂರಿ, ಗುದ್ದಲಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಸಲಕರಣೆಗಳನ್ನು ಕಂಡರು. ಮನೆಯ ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಹೆಜ್ಜೆ ಗುರುತುಗಳನ್ನೂ ಕಂಡರು.   ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಕಲಾಕನ್ನಿಗೆ ಅವರು ಈ ಸಂಗತಿ ತಿಳಿಸಿದರು. ಕಳ್ಳರು ಕನ್ನ ಹಾಕುವ ಸಂಭವ ಇದ್ದದ್ದರಿಂದ ರಾತ್ರಿ ತಾವು ಸದ್ದುಗದ್ದಲ ಮಾಡಿದ್ದಾಗಿ ಕಲಾಕನ್ನಿ ಅವರಿಗೆ ಹೇಳಿದ.

ಆ ದಿನ ಸಂಜೆ ಊರಿಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಿದ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕನಿಗೆ ಆತನ ಜೊತೆಗಾರರು ಎಲ್ಲ ಸಂಗತಿ ತಿಳಿಸಿದರು. “ನಿಮ್ಮ ಮಿತ್ರ ಕಲಾಕನ್ನಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಬುದ್ಧಿವಂತ” ಎಂದವರು ತಮ್ಮ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು. “ಕಲಾಕನ್ನಿ ನಂಬಿಕಸ್ಥನೂ ಹೌದು. ಅವನನ್ನು ನಾನ್ಯಾಕೆ ಗೌರವಿಸುತ್ತೇನೆ ಎಂಬುದು ನಿಮಗೆ ಈಗ ಅರ್ಥವಾಗಿರಬೇಕು” ಎಂದ ಅನಂತಪಿಂಡಿಕ.

ಪ್ರೇರಣೆ: “ಟ್ರೂ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್” - ಉತ್ತಮ ಗುಣನಡತೆಯ ಜಾತಕ ಕತೆಗಳು
ಫೋಟೋ ಕೃಪೆ: ಅದೇ ಪುಸ್ತಕ