ಗುಲಾಬಿ ಗಿಡವೊಂದು ಚಂದದ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲೊಂದು ಕಂಬಳಿಹುಳದ ವಾಸ. ಗುಲಾಬಿ ಗಿಡದ ಹೂವೊಂದು ಕಂಬಳಿಹುಳಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿ ದಿನವೂ ಗೇಲಿ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು: “ನೀನೆಷ್ಟು ಅಸಹ್ಯ ಕೀಟ" ಎಂಬುದಾಗಿ. ದಿನದಿನವೂ ಕಂಬಳಿಹುಳ ರಾತ್ರಿ ಕಾಣಿಸುವ ಚಂದ್ರನನ್ನು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತಿತ್ತು: “ನನಗೂ ಗುಲಾಬಿ ಹೂವಿನಂತೆ ಸುಂದರ ರೂಪ ದಯಪಾಲಿಸು.” ಆದರೆ ಕಂಬಳಿಹುಳ ಹಾಗೆಯೇ ಇತ್ತು.
ಆ ಗುಲಾಬಿ ಹೂ ಕಂಬಳಿಹುಳಕ್ಕೆ ಹಾಸ್ಯ ಮಾಡುತ್ತಾ ಮಾಡುತ್ತಾ ದಿನಗಳು ಸರಿದವು. ಅದೊಂದು ದಿನ ಚಮತ್ಕಾರವೊಂದು ನಡೆಯಿತು. ಕಂಬಳಿಹುಳ ತನ್ನ ಕೋಶದಿಂದ ಸುಂದರ ಚಿಟ್ಟೆಯಾಗಿ ಹೊರ ಬಂತು. ಈಗ ಚಿಟ್ಟೆ ಹಕ್ಕಿಯಂತೆ ಅಲ್ಲಿ ಹಾರತೊಡಗಿತು. ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಾರುತ್ತಾ ಹಾರುತ್ತಾ ಚಿಟ್ಟೆ ಕೆಳಕ್ಕೆ ನೋಡಿತು. ಆಗ ಅದಕ್ಕೆ ಆ ಗುಲಾಬಿ ಗಿಡವೂ ಕಾಣಿಸಿತು.
ಅದರಲ್ಲಿದ್ದ ಚಂದದ ಗುಲಾಬಿ ಹೂಗಳೆಲ್ಲವೂ ಬಾಡಿ ಹೋಗಿದ್ದವು. ಗಾಳಿ ರಭಸದಿಂದ ಬೀಸಿದಾಗ ಆ ಹೂಗಳ ಪಕಳೆಗಳು ಕಿತ್ತು ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಅಸಹ್ಯವಾಗಿದ್ದ ಕಂಬಳಿಹುಳ ಈಗ ಅದ್ಭುತ ಸೌಂದರ್ಯದ ಚಿಟ್ಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅಂದೊಮ್ಮೆ ತನ್ನ ಚಂದಕ್ಕೆ ಬೀಗುತ್ತಿದ್ದ ಗುಲಾಬಿ ಹೂ ಚಿಂದಿಯಾಗಿತ್ತು.