ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟದ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮೊಲಗಳು ವಾಸವಿದ್ದವು - ಹಂಗಾರ ಮತ್ತು ಪಿಂಗಾರ. ಇವರಲ್ಲಿ ಪಿಂಗಾರನ ತುಂಟಾಟಕ್ಕೆ ಮಿತಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಇತರ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಹೊಡೆಯುವುದು ಹಾಗೂ ತೊಂದರೆ ನೀಡುವುದೇ ಇದರ ಕೆಲಸ. ಪಿಂಗಾರ ಮೊಲ ಹತ್ತಿರ ಬಂತೆಂದರೆ ಇತರ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ದೂರ ಓಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು.
ಹಂಗಾರ ಗುಣವಂತ ಮೊಲ. ಇತರ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಹಂಗಾರ ಯಾವಾಗಲೂ ತಯಾರು. ಇತರರು ಸಹಾಯ ಕೇಳಿದರೆ ಹಂಗಾರ ಯಾವತ್ತು ತಯಾರು.
ಅದೊಂದು ದಿನ ಆಟವಾಡುವಾಗ, ಬೇಟೆಗಾರ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಕುಣಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದ ಪಿಂಗಾರ ಮೊಲ “ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ, ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ" ಎಂದು ಕಿರುಚ ತೊಡಗಿತು. ಇತರ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಹತ್ತಿರ ಬಂದರೂ, ಪಿಂಗಾರ ಮೊಲವನ್ನು ಕಂಡೊಡನೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಓಟ ಕಿತ್ತವು. ತಾವು ಪಿಂಗಾರನ ಹತ್ತಿರ ಹೋದರೆ, ಪಿಂಗಾರ ನಮಗೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ಅವರಿಗೆಲ್ಲ ಭಯ.
ಇಡೀ ದಿನ ಕುಣಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿ ಒದ್ದಾಡಿತು ಪಿಂಗಾರ ಮೊಲ. ರಾತ್ರಿಯಾದ ನಂತರ ಯಾರೋ ಹತ್ತಿರ ಬರುವುದು ಕಾಣಿಸಿತು ಪಿಂಗಾರನಿಗೆ. ಅದು ಮುದುಕ ಕರಡಿ ಜಂಬೂರಾಯ. ಪಿಂಗಾರ ಮೊಲ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಕುಣಿಕೆಯನ್ನು ಜಂಬೂರಾಯ ಬಿಡಿಸಿದ. “ಇವತ್ತು ನನ್ನನ್ನು ನೀನು ಬದುಕಿಸಿದೆ. ನೀನೊಬ್ಬನೇ ನನ್ನ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಬಂದವನು. ನಿನ್ನ ಉಪಕಾರ ನಾನು ಮರೆಯೋದಿಲ್ಲ" ಎಂದಿತು ಪಿಂಗಾರ ಮೊಲ. “ನೀನು ಬೇರೆಯವರ ಜೊತೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಅವರೂ ನಿನಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇನ್ನಾದರೂ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ತೊಂದರೆ ಮಾಡದೆ ಬದುಕಲು ಕಲಿತುಕೋ" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಜಂಬೂರಾಯ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟು ಹೋಯಿತು.