ಮೋನಿಕಾ ಕಿರಿಕಿರಿ ಬಾಲಕಿ. ಎಲ್ಲರ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲದರ ಬಗ್ಗೆ ಅವಳ ತಕರಾರು. “ಅಮ್ಮ, ಸರಿತಾ ನನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳೋದೇ ಇಲ್ಲ”, “ರಮೇಶ ಮಾಮ ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಮಾಡೋದಿಲ್ಲ" - ಹೀಗೆ ಅವಳ ದೂರುಗಳ ಸರಮಾಲೆ ಮುಗಿಯುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಉಳಿದವರೆಲ್ಲ ಅವಳ ಜೊತೆ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅವಳ ದೂರುಗಳನ್ನು ಕೇಳುವಾಗ ಅವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ಬೇಸರವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಕೊನೆಗೆ ಇತರ ಮಕ್ಕಳು ಮೋನಿಕಾಳಿಂದ ದೂರ ಇರತೊಡಗಿದರು. ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಆಟವಾಡಲು ಯಾರೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಮಾತನಾಡಲಿಕ್ಕೂ ಯಾರೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಮೋನಿಕಾಳ ಅಮ್ಮ ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಗಮನಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳು. ಒಂದು ದಿನ ಮೋನಿಕಾಳನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಕರೆದು ಅಮ್ಮ ತಿಳಿಯ ಹೇಳಿದಳು: "ಮೋನಿಕಾ, ಈಗ ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಆಟವಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಮಾತನಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಯಾರೂ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದು ನೀನು ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದ್ದೀಯಾ? ನಿನಗೆ ಗೆಳತಿಯರು ಬೇಕೆಂದಾದರೆ ನೀನು ಬೇರೆಯವರ ಮೇಲೆ ದೂರು ಹೇಳೋದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು. ಬೇರೆಯವರು ಒಳ್ಳೆಯ ಗುಣಗಳನ್ನು ನೋಡಲು ಕಲಿತರೆ, ಅವರು ನಿನ್ನ ಗೆಳತಿಯರು ಆಗಿಯೇ ಆಗ್ತಾರೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಅವರು ನಿನ್ನ ಜೀವದ ಗೆಳತಿಯರಾಗ್ತಾರೆ.”
ಮೋನಿಕಾ ಅಮ್ಮನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಗಮನವಿಟ್ಟು ಕೇಳಿದಳು. ಅಮ್ಮ ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು ಸರಿಯೆಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅನಿಸಿತು. ಕ್ರಮೇಣ ಅವಳು ಇತರರ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ಬದಲಾಗಿ ಇತರರ ಒಳ್ಳೆಯ ಗುಣಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸತೊಡಗಿದಳು. ದಿನಗಳೆದಂತೆ ಹಲವರು ಅವಳ ಗೆಳತಿಯರಾದರು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಮೋನಿಕಾಳಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾದರು!