ವಿಧಿಯ ಹೊರೆಗಳನು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳುವನೆಲ್ಲಿಹನು?
ಬೆದರಿಕೆಯನದರಿಂದ ನೀಗಿಪನು ಸಖನು
ಎದೆಯನುಕ್ಕಾಗಿಸಾನಿಸು ಬೆನ್ನ, ತುಟಿಯ ಬಿಗಿ
ವಿಧಿಯಗಸ, ನೀಂ ಕತ್ತೆ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ
ವಿಧಿ ಹೇರುವ ಹೊರೆಗಳಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವನು ಎಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ? ಎಂಬ ಮೂಲಭೂತ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಈ ಮುಕ್ತಕದಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಡಿ.ವಿ. ಗುಂಡಪ್ಪನವರು. ಅಂಥವರು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಈ ಅರಿವು ಮೂಡಿದಾಗ, ವಿಧಿಯ ಹೊಡೆತಗಳ ಬಗೆಗಿನ ಬೆದರಿಕೆಯನ್ನು ನೀಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರು ಕೆಲವರಿದ್ದಾರೆ.
ಡಿ.ವಿ.ಜಿ.ಯವರವರ ಧೋರಣೆ ಸರಳ: ವಿಧಿ ಆಘಾತ ನೀಡಿದಾಗ, ಅದನ್ನು ತಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕಾಗಿ ಎದೆಯನ್ನು ಉಕ್ಕಾಗಿಸಬೇಕು; ಬಡಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಬಾಗದಂತೆ, ಮುರಿಯದಂತೆ ಶಕ್ತಿಯುತವಾಗಿಸಬೇಕು. ವಿಧಿಯ ಹೊರೆಗೆ ಬೆನ್ನನ್ನು ಒಡ್ಡಿಕೊಂಡು, ಆ ಹೊರೆ ಹೊತ್ತು ಸಾಗಬೇಕು. ತುಟಿ ಬಿಗಿದು, ಗೊಣಗುಟ್ಟದೆ ಬಂದ ಸಂಕಟವನ್ನೆಲ್ಲ ಎದುರಿಸುತ್ತ ಮುನ್ನಡೆಯಬೇಕು. ಯಾಕೆಂದರೆ, ವಿಧಿಯಗಸ, ನಾವೆಲ್ಲ ಕತ್ತೆಗಳು.
ಇಂಥ ಧೋರಣೆಗೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆ ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ಭರತನಾಟ್ಯ ಕಲಾವಿದ ಬುಸೇಗೌಡರು. ಅವರು ಮಂಡ್ಯದ ಹತ್ತಿರದ ಹಳ್ಳಿಯವರು. ಅವರಿಗೆ ಮೂರು ವರುಷ ವಯಸ್ಸಾಗಿದ್ದಾಗ ಅಪಘಾತವೊಂದರಲ್ಲಿ ಎರಡೂ ಕಣ್ಣುಗಳ ದೃಷ್ಟಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡರು. ಕಂಗಾಲಾದ ಹೆತ್ತವರ ಗೋಳು ಹೇಳತೀರದು. ಅನಂತರ, ವೈದ್ಯರೆಲ್ಲ ಕೈಚೆಲ್ಲಿದಾಗ, ಆ ಹೆತ್ತವರು ಕಣ್ಣುಗಳಿಲ್ಲದ ಮಗುವನ್ನು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ರಮಣ ಮಹರ್ಷಿ ಅಂಧಮಕ್ಕಳ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದರು.
ನಾಲ್ಕು ವರುಷಗಳ ನಂತರ ನಡೆಯಿತು, ಬುಸೇಗೌಡರ ಬದುಕು ಬೆಳಗಿಸುವ ಘಟನೆ. ಅಶೋಕ್ ಕುಮಾರ್ ಎಂಬವರಿಂದ ಕೇವಲ ಹನ್ನೆರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕೋಲಾಟ ಕಲಿತು ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿದರು ಆ ಶಾಲೆಯ ಅಂಧಮಕ್ಕಳು. ಇದರಿಂದ ಉತ್ಸಾಹಿತರಾದ ಅಶೋಕ್ ಕುಮಾರ್ ಭರತನಾಟ್ಯ ಕಲಿಸಲು ಮುಂದಾದಾಗ ಸೈ ಎಂದರು ಬುಸೇಗೌಡರು. ಅಂದಿನಿಂದ ಭರತನಾಟ್ಯವೇ ಅವರ ಬದುಕಾಯಿತು. ಭರತನಾಟ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಾಧನೆ ಮಾಡುತ್ತ ಮಾಡುತ್ತ ದಶಾವತಾರ ನೃತ್ಯರೂಪಕದಲ್ಲಿಯೂ ಅಪ್ರತಿಮ ಎನಿಸಿದರು. ಭರತನಾಟ್ಯದ ವಿಶೇಷತೆಯಾದ ಮುಖಭಾವ ಪ್ರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಗುರುವಿಗೇ ಸರಿಮಿಗಿಲೆನಿಸಿದರು. ಸಾವಿರಕ್ಕೂ ಮಿಕ್ಕಿ ಭರತನಾಟ್ಯ ಪ್ರದರ್ಶನ ನೀಡಿರುವ ಅವರಿಗೆ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳೂ ದಕ್ಕಿವೆ. ವಿಧಿಯ ಹೊರೆಗಳಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದು; ಅಂತಿರುವಾಗ ಅದರ ಬಗೆಗಿನ ಹೆದರಿಕೆಯನ್ನು ತೊಡೆದು ಹಾಕಿ, ಎದೆಯನ್ನು ಉಕ್ಕಾಗಿಸಿ, ಅದನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಪರಿ ಇದು, ಅಲ್ಲವೇ?
ಇಷ್ಟಗಳನೊಡೆಯುವುದು ಕಷ್ಟಗಳ ನೀಡುವುದು
ದುಷ್ಟ ಸಾಸದೆ ಶಿಷ್ಟತನವ ಪರಿಕಿಪುದು
ಎಷ್ಟ ನೀಂ ಸೈಸಲಹುದೆನ್ನುವನು ವಿಧಿರಾಯ
ಶಿಷ್ಟ ಶೋಧಕನವನು – ಮರುಳ ಮುನಿಯ
ವಿಧಿರಾಯ ವಿಧಿಸುವ ಅಗ್ನಿಪರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಈ ಮುಕ್ತಕದಲ್ಲಿ ಸೂಚಿಸಿದ್ದಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಡಿ.ವಿ.ಜಿ.ಯವರು. ನಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಿರುವುದನ್ನು ನಾಶ ಮಾಡುವುದು; ಸಾಲುಸಾಲಾಗಿ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ನೀಡುವುದು; ದುಷ್ಟ ಸಾಹಸಗಳ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮ ಒಳ್ಳೆಯತನವನ್ನು ಪರೀಕ್ಷೆಗೊಡ್ಡುವುದು; ಇಂತಹ ಸಂಕಟಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ನಾವು ಎಷ್ಟು ಸಹಿಸಬಲ್ಲೆವು ಎಂದು ಪರೀಕ್ಷಿಸುವುದು ವಿಧಿರಾಯನ ಉದ್ದೇಶ. ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಸಜ್ಜನ(ಶಿಷ್ಟ)ರ ಪತ್ತೆಗೆ ಆತ ಬಳಸುವ ಮಾರ್ಗಗಳು ಇವು.
ಆದ್ದರಿಂದ ಇಂತಹ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸಮಚಿತ್ತದಿಂದ ಎದುರಿಸುವ ಬದುಕು ನಮ್ಮದಾಗಬೇಕು. ಇದನ್ನು ಹೇಳುವುದು ಸುಲಭ. ಆದರೆ ಮಾಡಿ ತೋರಿಸಿದವರಿದ್ದಾರೆಯೇ?
ಹೌದು, ಇದ್ದಾರೆ, ಮುಂಬಯಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರದೀಪ್ ತನ್ನಾ ಮತ್ತು ದಮಯಂತಿ ದಂಪತಿ. ಸಿಹಿತಿಂಡಿಗಳ ಅಂಗಡಿಯ ಮಾಲೀಕ ಪ್ರದೀಪ್ ಅವರ ಬದುಕು ಆಗಸ್ಟ್ ೨೦೧೧ರ ವರೆಗೆ ಸಿಹಿಯಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು. ಆಗ ಮಗ ನಿಮಿಷ್ ವಯಸ್ಸು ೨೨. ಮನೆಯೆಲ್ಲ ಹರುಷ ತುಂಬಿ ತುಳುಕಿತ್ತು. ಫೋಟೋಗ್ರಾಫಿಯನ್ನು ವೃತ್ತಿಯಾಗಿ ಆಯ್ದುಕೊಂಡ ನಿಮಿಷ್, ಅದರ ಸಲುವಾಗಿ ಸಭೆಯೊಂದಕ್ಕೆ ಹಾಜರಾಗಿ ರಾತ್ರಿ ತಡವಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆಂದು ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ತಿಳಿಸಿ, ಲೋಕಲ್ ಟ್ರೈನ್ ಏರಿದ್ದ. ಆಗ ಅದೇನಾಯಿತೋ? ಜನದಟ್ಟಣೆಯಿದ್ದ ರೈಲು ಬೋಗಿಯಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದು ಸ್ಥಳದಲ್ಲೇ ಪ್ರಾಣ ಕಳಕೊಂಡ. ಹೆತ್ತವರ ದುಃಖ ಹೇಳಲುಂಟೇ? ಮುಂದಿನ ಒಂದೂವರೆ ವರುಷ ಬದುಕೇ ಮುದುಡಿತ್ತು.
ಅದೊಂದು ದಿನ ಅಮ್ಮ ದಮಯಂತಿ ದುಃಖವನ್ನೆಲ್ಲ ಕೊಡವಿ ಎದ್ದರು. ತನ್ನ ಮಗ ನಿಮಿಷ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸವನ್ನು ನೆನೆದರು. ನಿರಾಶ್ರಿತರಿಗೆ, ವೃದ್ಧರಿಗೆ ಮಗ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅದನ್ನೇ ಮುಂದುವರಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಮುಂಬೈನ ಮುಲುಂದದಲ್ಲಿ ಕಾಯಿಲೆಗಳಿಂದ ನರಳುವ, ರಸ್ತೆ ಬದಿಯಲ್ಲೇ ಬದುಕುವ ವೃದ್ಧರನ್ನೂ, ನಿರಾಶ್ರಿತರನ್ನೂ ಗುರುತಿಸಿದರು. ಅವರಿಗೆ ತಾವೇ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ, ಬಾಕ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಆಹಾರ ನೀಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದರು. ಈ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕೈಜೋಡಿಸಿದರು ಪತಿ ಪ್ರದೀಪ್. ಬಿಸಿ ಆಹಾರ ತಿನ್ನುವ ಆ ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಧನ್ಯತಾ ಭಾವ ಕಾಣುತ್ತಾ, ಈ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸದ ವ್ಯಾಪ್ತಿ ವಿಸ್ತರಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿ, ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಿಮಿಷ್ ಚಾರಿಟೇಬಲ್ ಟ್ರಸ್ಟ್ ಸ್ಥಾಪನೆ.
ಈಗ ಹತ್ತು ಹಲವು ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸಗಳು ಆ ಟ್ರಸ್ಟಿನಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ: ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳೂ ನಿರಾಶ್ರಿತರಿಗೆ ಔಷಧಿ ಒದಗಣೆ; ಎರಡು ವನವಾಸಿ ಹಳ್ಳಿಗಳ ಬಡ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ಆಹಾರ ವಿತರಣೆ. ವಿಧಿರಾಯ ಎಂತಹ ಶೋಧಕ! ತನ್ನಾ ದಂಪತಿಯ ಮಗನನ್ನೇ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡ. ಆ ದುಃಖ ಮರೆಯಲಿಕ್ಕಾಗಿ ನೊಂದವರ ನೆರವಿಗೆ ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ ಇವರು.