ನಾನು ನಾನೇ ನಾನೆನುತ್ತೆ ಕಿರಿಕೊಡದ ನೀರ್
ಗಾನಗೆಯ್ವುದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂ ಕಡಲ ಮರೆತು
ನೂನದಿಂದೆಲ್ಲವನುವಬ್ಧಿಯೊಳಗದನಿರಿಸೆ
ಮೌನವದು ಮಣ್ಕರಗಿ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ
ಪುಟ್ಟ ಕೊಡದಲ್ಲಿರುವ ನೀರು ಏನು ಮಾಡುತ್ತದೆ? ಎಂಬ ಸರಳ ರೂಪಕದ ಮೂಲಕ ದೊಡ್ಡ ಸತ್ಯವನ್ನು ತೋರಿಸಿ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಡಿ.ವಿ.ಜಿ.ಯವರು ಈ ಮುಕ್ತಕದಲ್ಲಿ. ಆ ನೀರು “ನಾನು ನಾನೇ”, ಈ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಮೀರಿಸಿದ್ದು ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ತನ್ನ ಗುಣಗಾನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ತುಳುಕಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಗರ್ವದಿಂದ ಕುಣಿದಾಡುವಾಗ ಅಪಾರ ಜಲರಾಶಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕಡಲನ್ನು ಅದು ಮರೆತಿರುತ್ತದೆ!
ತತ್ವದ ಅನುಸಾರ (ನೂನದಿಂದ) ಈ ಲೋಕದ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸಾಗರದ ಒಳಗಿಟ್ಟರೆ ಏನಾಗುತ್ತದೆ? ಮಣ್ಣಿನ ಕೊಡ ಕರಗಿ, ಅದರಲ್ಲಿರುವ ನೀರು ಸಾಗರದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಸೇರಿ, ಅದರ ಸದ್ದೆಲ್ಲ ಅಡಗುತ್ತದೆ; ತುಳುಕಾಟವೆಲ್ಲ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ; ಸೊಕ್ಕು ಇಳಿಯುತ್ತದೆ; ಅದು ಮೌನವಾಗುತ್ತದೆ.
ಕೆಲವರು ಆ ಪುಟ್ಟ ಕೊಡದಲ್ಲಿರುವ ನೀರಿನ ಹಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಏನೊ ಒಂದಷ್ಟು ತಿಳಿದುಕೊಂಡರೂ, ತಮಗೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಗರ್ವದಿಂದ ಬೀಗುತ್ತಾರೆ. ತಮ್ಮ ಸಣ್ಣಸಣ್ಣ ಗೆಲುವುಗಳನ್ನೇ ದೊಡ್ಡದೊಡ್ಡ ಸಾಧನೆಗಳೆಂಬಂತೆ ಬಿಂಬಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಪ್ರತಿಮ ಜ್ನಾನವಂತರು, ದೊಡ್ಡ ಸಾಧಕರು ಸಾಗರದ ನೀರಿನಂತೆ ಪ್ರಶಾಂತವಾಗಿದ್ದು, ತಮ್ಮ ಅಗಾಧತೆಯನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈ ಚಿಕ್ಕ ಕೊಡದ ನೀರಿನಂತಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಅಂತಹ ಮೇರು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳೆದುರೇ ಸೊಕ್ಕಿನಿಂದ ತುಳುಕಾಡುತ್ತಾರೆ; ತಮ್ಮ ಸಣ್ಣತನ ಮೆರೆಯುತ್ತಾರೆ.
ಆದರೆ ಸಾಗರ ಸಾಗರವೇ; ಸಣ್ಣ ಕೊಡದ ನೀರು ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಸಣ್ಣ ಜನಗಳು ಗರ್ವದಿಂದ ಎಷ್ಟೇ ಬೀಗಿದರೂ ನಿಜವಾಗಿ ದೊಡ್ಡವರಾದವರನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ಸರಿಗಟ್ಟಲಾರರು. ದೊಡ್ಡ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಅಗಾಧ ವಿದ್ವತ್ತು ಹಾಗೂ ಅಪಾರ ವಿನಯ ತುಂಬಿದ ಮೇರು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಎದುರು ಈ ಸಣ್ಣ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಮಂಕಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ಸಣ್ಣ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಬೇಗನೇ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು. ಇಲವಾದರೆ, ಈ ಸಣ್ಣಜನಗಳ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಂದರ್ಭ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತದೆ – ಸಾಗರದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮಣ್ಣಿನ ಸಣ್ಣಕೊಡ ಮುಳುಗಿಸಿಟ್ಟಂತೆ, ಇವರ ಸೊಕ್ಕು ಕರಗುತ್ತದೆ.
ನಾನು ನಾನೆಂದುರುಬಿ ನೋಡು ನಿನ್ನಿಕ್ಕೆಲದಿ
ನಾನು ನಾನುಗಳ ಮರು ಬೊಬ್ಬೆ ಕೆರಳಿಹುದು
ನಾನು ನೀನುಗಳ ಬೊಬ್ಬೆಯ ಲೋಕದಲಿ ಹಬ್ಬ
ಕ್ಷೀಣವಾಗಲಿ ನಾನು – ಮರುಳ ಮುನಿಯ
ನಾನು ನಾನೆನ್ನುತ್ತ, ನಾನೇ ಮಿಗಿಲೆನ್ನುತ್ತ ಮೇಲಕ್ಕೆದ್ದು (ಉರುಬಿ) ನೋಡು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಡಿ.ವಿ. ಗುಂಡಪ್ಪನವರು. ಆಗ ಕೇಳಿಸುತ್ತದೆ, ನಿನ್ನ ಇಬ್ಬದಿಗಳಲ್ಲೂ “ನಾನು ನಾನೆಂಬ” ಮರುಬೊಬ್ಬೆ. ಅಂದರೆ, ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದವರೂ ನಾನು ನಾನೆನ್ನುತ್ತ ಕೋಲಾಹಲದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದಾರೆ. ಅದು ಕೇಳಲಿಕ್ಕಾಗದಷ್ಟು ಕರ್ಕಶ. ಹೀಗೆ ನಾನು-ನೀನುಗಳ ಬೊಬ್ಬೆ ಈ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಹಬ್ಬವಾಗಿದೆ. ಆ ಗದ್ದಲದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ವಿವೇಕವೇ ಇಲ್ಲವಾಗಿದೆ.
ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಕಳೆದ ಸುಮಾರು ನೂರು ವರುಷಗಳ ಚರಿತ್ರೆ ಗಮನಿಸಿದರೆ, “ನಾನು ನಾನೆಂಬ” ಅಹಮಿಕೆಯಿಂದಾದ ಅನಾಹುತ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಎರಡು ಮಹಾಯುದ್ಧಗಳಿಗೂ “ನಾನೇ ಪರಮ, ನನಗೆ ಎದುರಾರಿಲ್ಲ, ನನಗೆ ಎದುರಾಳಿಗಳೇ ಇರಬಾರದು” ಎಂಬ ಮೂರ್ಖ ಭಾವನೆಯೇ ಕಾರಣ. ಅದರಿಂದಾಗಿ ಲಕ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಜನರ ಸಾವು. ಬೆಲೆಕಟ್ಟಲಾಗದ ಸೊತ್ತಿನ ನಾಶ. ದೇಶದೇಶಗಳ ಜನರ ಬದುಕಿನ ವಿನಾಶ.
ಎರಡನೇ ಜಾಗತಿಕ ಯುದ್ಧ ಮುಗಿದದ್ದು, ಜಪಾನಿನ ನಾಗಸಾಕಿ ಮತ್ತು ಹಿರೋಷಿಮಾ ಮೇಲೆ ಅಮೇರಿಕಾ ಅಣುಬಾಂಬುಗಳನ್ನು ಪ್ರಯೋಗಿಸಿದಾಗ – ಅದರಿಂದಾಗಿ ಮಾನವಕುಲ ಕಂಡುಕೇಳರಿಯದ ಧ್ವಂಸಕ್ರಿಯೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಮನುಷ್ಯನ ಪ್ರಳಯಾಂತಕ ಬುದ್ಧಿ ಕೊನೆಯಾಯಿತೇ? ಇಲ್ಲ. ಅನಂತರ ಅದೆಷ್ಟು ಯುದ್ಧಗಳು! ವಿಯೆಟ್ನಾಂ, ಅಫಘಾನಿಸ್ಥಾನ, ಪ್ಯಾಲೆಸ್ಥೈನ್, ಗಲ್ಫ್, ಇರಾಕ್, ಚೆಚ್ನಿಯ, ಲಿಬಿಯ, ಪಾಕಿಸ್ಥಾನ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ, ಶ್ರೀಲಂಕಾ, ಅಫ್ರಿಕಾದ ದೇಶಗಳು – ಇಲ್ಲೆಲ್ಲ ಸಮರಗಳ ಸರಮಾಲೆ. ಪ್ಯಾಲೆಸ್ಥೈನ್, ಇರಾಕ್, ಸಿರಿಯ – ಇಲ್ಲಿ ಈಗಲೂ ದಿನದಿನವೂ ಯುದ್ಧಗಳ ಭೀಕರ ನೆರಳು. ಅಮಾಯಕರ ಕಗ್ಗೊಲೆ.
ಇವೆಲ್ಲ ಹಿಂಸೆಗೆ, ಪ್ರಾಣನಾಶಕ್ಕೆ, ವಿನಾಶಕ್ಕೆ ಕಾರಣ “ನಾನು” ಎಂಬ ತೀವ್ರ ಭಾವ. ದೇಶದ ನಾಯಕನಲ್ಲಿ ನಾನೇ ಸರಿ ಎಂಬ ಭಾವ ಬೆಳೆಯುತ್ತ ಹೋದಂತೆ ಧ್ವಂಸ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಬದಲಾಗಬೇಕಾದರೆ, “ನಾನು ಕ್ಷೀಣವಾಗಬೇಕು”. ಅಂದರೆ, ನಾನು ಮಾತ್ರ ಸರಿ ಎಂಬ ಭಾವ ಬದಲಾಗಬೇಕು. ನಾನೇ ಅಂತಿಮವಲ್ಲ ಎಂಬ ಅರಿವು ಮೂಡಬೇಕು. ನನಗಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದ ಪರಮ ಚೈತನ್ಯವೊಂದಿದೆ; ನಾನು ನಿಮಿತ್ತ ಮಾತ್ರ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಬಲವಾಗಬೇಕು. ಆಗ ಮಾತ್ರ ಬೃಹತ್ ವಿಶ್ವದಲ್ಲೊಂದು ಅಣುವಾಗಿರುವ ಈ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಮಾನವಕುಲ ಉಳಿದೀತು.