ಗಿಡದಿ ನಗುತಿರುವ ಹೂ ಪ್ರಕೃತಿಸಖನಿಗೆ ಚೆಂದ
ಮಡದಿ ಮುಡಿದಿರುವ ಹೂ ಯುವಕಂಗೆ ಚೆಂದ
ಗುಡಿಯೊಳಗೆ ಕೊಡುವ ಹೂ ದೈವಭಕ್ತಗೆ ಚೆಂದ
ಬಿಡಿಗಾಸು ಹೂವಳಗೆ – ಮಂಕುತಿಮ್ಮ
ಹಸುರುಹಸುರಿನ ಎಲೆದುಂಬಿದ ಗಿಡ. ಅದರಲ್ಲಿ ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಹೂ. ಅರಳಿದ ಹೂವಿನಲ್ಲಿ ಮುಗುಳುನಗು –ಪ್ರಕೃತಿಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವವನಿಗೆ ಇದೆಲ್ಲವೂ ಚೆಂದವೊ ಚೆಂದ. ಅವನಿಗೆ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಸುಂದರವಾದದ್ದು ಈ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಯಾವುದೂ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ ಯೌವನ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿರುವ ಯುವಕನಿಗೆ ಯಾವುದು ಚಂದ? ಅವನ ಮನವೆಲ್ಲ ಮಡದಿಯತ್ತ ತುಡಿಯುತ್ತಿದೆ. ಮಡದಿಯ ರೂಪಸಿರಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುವ ಯುವಕನಿಗೆ ಅವಳು ತುರುಬಿನಲ್ಲಿ ಮುಡಿದಿರುವ ಹೂವೇ ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಚಂದ.
ದೈವಭಕ್ತನ ಭಾವನೆ ಬೇರೊಂದು. ಅವನು ದೇವರನ್ನೆ ನಂಬಿದ್ದಾನೆ. ದೇವರ ಆರಾಧನೆಯಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ದೇವರ ಪ್ರಸಾದಕ್ಕಾಗಿ ಕಾದಿದ್ದಾನೆ. ಗುಡಿಯ ಅರ್ಚಕರು ದೇವರ ಪ್ರಸಾದವೆಂದು ಕೊಡುವ ಹೂವೇ ಅವನಿಗೆ ಎಲ್ಲದಕ್ಕಿಂತ ಚೆಂದ. ಅವನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಆ ಹೂವು ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಮನಮೋಹಕ.
ಒಂದು ವಸ್ತುವಿನಲ್ಲಿ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ನೀವು ಹೇಗೆ ಕಾಣುತ್ತೀರಿ ಎಂಬುದು ನಿಮ್ಮ ಮನಃಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿದೆ. ಗಿಡದಲ್ಲಿರುವ ಹೂ ದೈವಭಕ್ತನಿಗೆ ಚಂದ ಕಾಣಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಹೂ ದೇವರ ಪ್ರಸಾದವಾಗಿ ಕೈಸೇರಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅವನಿಗೆ ಚಂದವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ, ಗಿಡದ ಹೂ ಮಡದಿಯ ಮುಡಿ ಸೇರಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಯುವಕನಿಗೆ ಅದು ಸುಂದರವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ. ವಸ್ತು ಒಂದೇ ಆಗಿದ್ದರೂ, ಅದನ್ನು ಕಾಣುವ ದೃಷ್ಠಿ ಬೇರೆಬೇರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಹೀಗೆ ಸರಳವಾಗಿ ಈ ಮುಕ್ತಕದಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ, ಮಾನ್ಯ ಡಿ.ವಿ. ಗುಂಡಪ್ಪನವರು.
ಅದೇ ವಸ್ತುವಿಗೆ ನಾಲ್ಕನೆಯ ಆಯಾಮವೂ ಇರಬಹುದು. ಗಿಡದಿಂದ ಕಿತ್ತು ತಂದ ಹೂವನ್ನು ಮಾರುವ ಹೂವಾಡಗಿತ್ತಿಗೆ (ಹೂವಳಗೆ) ಅದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಚಂದ ಕಾಣಿಸಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ಅದು ಅವಳಿಗೆ ಜೀವನಾಧಾರ. ಅದನ್ನು ಮಾರಿದರೆ ಅವಳಿಗೆ ಸಿಗೋದು ಬಿಡಿಗಾಸು. ಅದರಿಂದಲೇ ಅವಳ ಜೀವನ ಸಾಗಬೇಕು. ಹಾಗಿರುವಾಗ ಅದರ ಚಂದ ನೋಡುತ್ತ ಕೂರಲು ಅವಳಿಗೆ ಪುರುಸೊತ್ತಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಬಳಿಯಿರುವ ಹೂಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸುವವರು ಬಂದಾರೇ ಎಂದು ಕಾಯುವುದರಲ್ಲೇ ಅವಳ ದಿನ ಮುಗಿಯುತ್ತದೆ.
ಗಿಡದಿ ಹೂ ನಗುತಲಿರೆ ನೋಡಿ ನಲಿವನು ಜಾಣ
ಗುಡಿಗದನು ಕೊಂಡೊಯ್ವೆನೆನ್ನುವನು ಭಕುತ
ಮಡದಿ ಮಕ್ಕಳ ಮುಡಿಗದೆನ್ನುವನು ಸಂಸಾರಿ
ಸಡಲದೆದೆಯವನಾರು? – ಮರುಳ ಮುನಿಯ
ಹೂವನ್ನು ಆಧಾರವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಬದುಕಿನ ಇನ್ನಷ್ಟು ಒಳನೋಟಗಳನ್ನು ನಮಗೆ ಈ ಮುಕ್ತಕದಲ್ಲಿ ನೀಡುತ್ತಾರೆ, ಮಾನ್ಯ ಡಿ.ವಿ.ಜಿ.ಯವರು.
ನಳನಳಿಸುವ ಗಿಡದಲ್ಲಿ ನಗುತ್ತಿರುವ ಹೂ ಅಲ್ಲೇ ಇರಲಿ; ಗಿಡದಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೇ ಅದು ಮನಮೋಹಕವೆಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತಾ ಸಂತೋಷ ಪಡುವವನು ಜಾಣ. ಹೂ ಗಿಡದಲ್ಲಿದ್ದರೇ ಪರಿಪೂರ್ಣ ಎಂಬುದು ಅವನ ಭಾವ. ಅದನ್ನು ಕೀಳಬೇಕೆಂದು ಅವನಿಗೆ ಅನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ.
ಇನ್ನೊಬ್ಬನಿಗೆ ಗಿಡದಲ್ಲಿರುವ ಹೂವನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಮೂಡುವ ಭಾವ ಬೇರೆ. ಅದು ದೇವರ ಗುಡಿಯಲ್ಲಿರಬೇಕು;ದೇವರ ಮುಡಿಗೇರಬೇಕು; ಹೂ ಅಲ್ಲಿರುವುದೇ ಸೂಕ್ತ ಎಂಬುದು ಇವನ ಭಾವ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವನು ದೇವರಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಾಸ ಇಟ್ಟವನು. ಈ ಭೂಮಿಯ ಎಲ್ಲವೂ ದೇವರಿಗೆ ಅರ್ಪಿತವಾಗಬೇಕು ಎಂದು ನಂಬಿದ ಅವನೇ ಭಕ್ತ.
ಮತ್ತೊಬ್ಬನಿದ್ದಾನೆ – ಗಿಡದ ಹೂ ಮಡದಿ ಮಕ್ಕಳ ಮುಡಿಯಲ್ಲಿರಬೇಕು; ಅದು ಹುಟ್ಟಿದ್ದೇ ಅವರ ಮುಡಿಗೇರಲಿಕ್ಕಾಗಿ ಎಂದು ಭಾವಿಸುವವನು. ಹೂವನ್ನು ಗಿಡದಲ್ಲೇ ಇರಗೊಟ್ಟರೆ, ಕೆಲವೇ ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಾಡಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ; ಅದರ ಬಾಳು ವ್ಯರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವ ಇವನು ಸಂಸಾರಿ. ಇವನಿಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ತನ್ನ ಕುಟುಂಬದವರ ಚಿಂತೆ. ಎಲ್ಲವೂ ತನ್ನವರ ಬಳಕೆಗಾಗಿ ಇದೆಯೆಂದು ಅವನಿಗೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ಈ ಮೂರೂ ತರಹದ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ನೀವು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಆಗ ನಿಮ್ಮ ಎದೆ ಹಗುರವಾಗುತ್ತದೆ (ಸಡಿಲವಾಗುತ್ತದೆ). ನನ್ನ ಯೋಚನೆಯೇ ಸರಿ ಎಂಬ ಹಟಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದರೆ ಎದೆ ಭಾರವಾದೀತು; ಬದುಕು ಜಟಿಲವಾದೀತು. “ಅವರವರ ಭಾವ ಅವರವರಿಗೆ ಸರಿ” ಎಂಬ ಅರಿವು ಮೂಡಿದಾಗ ತಪ್ಪು ಗ್ರಹಿಕೆಗೆ ಅವಕಾಶ ಇರುವುದಿಲ್ಲ, ಅಲ್ಲವೇ?