ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹಳ್ಳಿಗೆ ಭಾರೀ ನೆರೆ ಬಂತು. ಆ ನೆರೆ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ತೇಲಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ವಸ್ತುಗಳು ಹಲವಾರು. ಒಂದು ತಾಮ್ರದ ಪಾತ್ರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಮಣ್ಣಿನ ಮಡಕೆ ಕೂಡ ತೇಲಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು.
ಮಣ್ಣಿನ ಮಡಕೆಗೆ ತಾಮ್ರದ ಪಾತ್ರೆ ಹೇಳಿತು, "ಗೆಳೆಯಾ, ನಿನ್ನನ್ನು ಮೆತ್ತಗಿನ ಮಣ್ಣಿನಿಂದ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ನೀನು ಬಹಳ ದುರ್ಬಲ. ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಬಾ. ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಅಪಾಯದಿಂದ ರಕ್ಷಿಸುತ್ತೇನೆ.” ಅದಕ್ಕೆ ಮಣ್ಣಿನ ಮಡಕೆ ಹೀಗೆಂದು ಉತ್ತರಿಸಿತು: “ನಿನ್ನ ಕರುಣೆಗಾಗಿ ಧನ್ಯವಾದಗಳು. ಆದರೆ ನಾನು ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತೇಲಿಕೊಂಡು ದಡಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ನಾವಿಬ್ಬರು ಢಿಕ್ಕಿಯಾದರೆ, ನೂರಾರು ಚೂರುಗಳಾಗಿ ಒಡೆದು ಹೋಗೋದು ನಾನು. ಆದ್ದರಿಂದ ನನ್ನ ಒಳಿತನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಿ ಎಂದಾದರೆ ನೀನು ನನ್ನಿಂದ ದೂರವಿರು."
ಮಣ್ಣಿನ ಮಡಕೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ದಡದತ್ತ ತೇಲತೊಡಗಿತು. ತಾಮ್ರದ ಪಾತ್ರೆ ತೇಲುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಅದರೊಳಗೆ ನೀರು ತುಂಬಿ, ಅದು ನೆರೆ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ಹೋಯಿತು. ಮಣ್ಣಿನ ಮಡಕೆ ತೇಲುತ್ತಾ ತೇಲುತ್ತಾ ದಡ ತಲಪಿತು. ಕೇವಲ ಹೊರನೋಟದಿಂದ ಒಂದು ವಸ್ತುವಿನಲ್ಲಿ ದುರ್ಬಲತೆ ಇದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎನ್ನಲಾಗದು.