ಆ ದಿನ ಸುಧೀರ ಶಾಲೆಗೆ ನಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ದೂರದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಕೆಲವು ಹುಡುಗರು ಬೊಬ್ಬೆ ಹಾಕುತ್ತಿರುವುದು ಅವನಿಗೆ ಕೇಳಿಸಿತು: "ಜೋರಾಗಿ ಕಲ್ಲು ಹೊಡಿ”, “ಅದರ ತಲೆಗೇ ಕಲ್ಲು ಹೊಡಿ”.
ಅದೇನೆಂದು ಸುಧೀರ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದ. ಶಾಲೆಯ ಆವರಣ ಗೋಡೆಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡು ಒಂದು ನಾಯಿಮರಿ ಜೀವಭಯದಿಂದ ಕುಳಿತಿತ್ತು. ಈ ಪೋಲಿ ಹುಡುಗರು ಅದಕ್ಕೆ ಕಲ್ಲು ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಸುಧೀರ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿದ. ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಶಾಲೆಯ ಪೋಲಿ ಹುಡುಗರು. ಇವನೇನಾದರೂ ಅವರ ಮಜಾಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡ ಬಂದರೆ, ಅವರು ಇವನನ್ನು ಸುಮ್ಮನೆ ಬಿಡುವವರಲ್ಲ.
ಆದರೆ, ನಾಯಿಮರಿಯ ಪಾಡು ಕಂಡು ಸುಧೀರನಿಗೆ ಸುಮ್ಮನಿರಲಾಗಲಿಲ್ಲ. “ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ನಾಯಿ ಮರಿಗೆ ಕಲ್ಲು ಹೊಡೆಯೋದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ. ಅದು ಸತ್ತರೆ ನಿಮಗೇ ತೊಂದರೆ. ಆಗ ಶಾಲೆಯ ಮೆನೇಜ್‌ಮೆಂಟಿನವರು ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಹೇಳ್ತಾರೆ. ಪೊಲೀಸರು ಬಂದು ತನಿಖೆ ಮಾಡಿದರೆ ನೀವು ಸಿಕ್ಕಿ ಬೀಳ್ತೀರಿ.” ಇದನ್ನು ಕೇಳಿದ ಪೋಲಿ ಹುಡುಗರು ಅಲ್ಲಿಂದ ಓಟ ಕಿತ್ತರು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯರೊಬ್ಬರು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದರು. “ಓ, ನಾನು ಈ ನಾಯಿ ಮರಿಯನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಅದು ಇಲ್ಲೇ ಇದೆ. ಅದನ್ನು ಪೋಲಿ ಹುಡುಗರಿಂದ ನೀನು ಬಚಾವ್ ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ನಿನಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವರು ನಾಯಿ ಮರಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಕೊಂಡರು.