ಝೆನ್ ಗುರು ಮೊಕುಸೆನ್ ಬಳಿಗೆ ಅವನ ಅನುಯಾಯಿಯೊಬ್ಬ ಬಂದ. ತನ್ನ ಸಂಕಟಗಳನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡು, ಕೊನೆಗೆ ತನ್ನ ಮಡದಿಯ ಜಿಪುಣ ಬುದ್ಧಿಯ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಿದ.
ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಅವನ ಮನೆಗೆ ಗುರು ಮೊಕುಸೆನ್‌ನ ಆಗಮನ. ಅವನ ಪತ್ನಿಯೆದುರು ನಿಂತು, ತನ್ನ ಕೈಯನ್ನು ಅವಳ ಮುಖದೆದುರು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದು ಮುಷ್ಟಿ ಬಿಗಿ ಮಾಡಿದ.
ಅವಳಿಗೆ ಗೊಂದಲ. ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳ ನಂತರ ಇದೇನೆಂದು ಅವಳು ಕೇಳಿದಾಗ, ಮೊಕುಸೆನ್‌ನ ಪ್ರಶ್ನೆ: "ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಹೀಗೇ ಮುಷ್ಟಿ ಬಿಗಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದರೆ, ನೀನು ಏನನ್ನುತ್ತಿ?” ಅವಳ ಉತ್ತರ, “ಅದೊಂದು ವಿಕಲತೆ ಅಂತೇನೆ.”
ಅನಂತರ, ಮೊಕುಸೆನ್ ತನ್ನ ಅಂಗೈಯ ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಅಗಲವಾಗಿ ಬಿಡಿಸಿ, ಪುನಃ ಅವಳ ಮುಖದೆದುರು ಹಿಡಿದು ಕೇಳಿದ, "ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಅಂಗೈ ಹೀಗೆ ಬಿಡಿಸಿಟ್ಟರೆ, ಇದನ್ನು ಏನನ್ನುತ್ತಿ?” ಅವಳು ತಕ್ಷಣ ಹೇಳಿದ್ದು, “ಇದನ್ನೂ ವಿಕಲತೆ ಅಂತೇನೆ.”
“ಓ, ಇಷ್ಟು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೀಯಲ್ಲ, ಸಾಕು. ನೀನು ಒಳ್ಳೆಯ ಹೆಂಡತಿ, ಗೊತ್ತಾಯಿತಾ?” ಎಂದವನೇ ಗುರು ಮೊಕುಸೆನ್ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟು ಹೋದ.
ಇದಾದ ನಂತರ ಆ ಮಡದಿ, ಖರ್ಚು ಮತ್ತು ಉಳಿತಾಯ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವತ್ತೂ ತನ್ನ ಗಂಡನಿಗೆ ಅನುಕೂಲೆಯಾಗಿದ್ದಳು.