ಬಿದ್ದುದನು ನಿಲ್ಲಿಪುದೆ ನರನ ಮೃತ್ಯುಂಜಯತೆ
ಶುದ್ಧಿಸದೆ ನಭ ಧರೆಯ ಮರಮರಳಿ ಮಳೆಯಿಂ?
ಗದ್ದೆ ಕೊಯ್ಲಾಗೆ ಮಗುಳ್ದದು ಬೆಳೆಯ ಕುಡದಿಹುದೆ?
ಬಿದ್ದ ಮನೆಯನು ಕಟ್ಟೊ - ಮಂಕುತಿಮ್ಮ
ಬಿದ್ದದ್ದನ್ನು ಎತ್ತಿ ನಿಲ್ಲಿಸುವುದೇ ಮಾನವನ ಮೃತ್ಯುಂಜಯತೆ ಎಂದು ಈ ಮುಕ್ತಕದಲ್ಲಿ ಘೋಷಿಸುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಡಿ.ವಿ. ಗುಂಡಪ್ಪನವರು. ಆಕಾಶದಿಂದ ಸುರಿಯುವ ಮಳೆ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಮತ್ತೆಮತ್ತೆ ಶುದ್ಧಗೊಳಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಗದ್ದೆಯ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಕೊಯ್ದ ನಂತರ, ಅದು ಪುನಃ (ಮಗುಳ್ದು) ಫಸಲು ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಎಂಬುದಾಗಿ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಮೂಲಕ ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮನೆ ಕುಸಿದು ನೆಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದರೆ ಕೈಕಟ್ಟಿ ಕೂರಬೇಡ; ಅದನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕಟ್ಟು ಎಂಬ ಸಂದೇಶ ಇದರಲ್ಲಿದೆ.
ಎರಡನೆಯ ಮಹಾಯುದ್ಧದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಜಪಾನಿನ ಹಿರೋಷಿಮಾ ಮತ್ತು ನಾಗಸಾಕಿ ನಗರಗಳ ಮೇಲೆ ಅಮೇರಿಕಾದ ವಿಮಾನಗಳು ಅಣುಬಾಂಬುಗಳನ್ನು ಎಸೆದ ಕಾರಣ ಆ ನಗರಗಳು ಧ್ವಂಸವಾದವು. ಜಪಾನ್ ಸೈನ್ಯ ಶರಣಾಯಿತು. ಜಪಾನ್ ದೇಶದ ಕತೆ ಮುಗಿಯಿತೆಂದೇ ಹಲವರು ಭಾವಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಜಪಾನಿನ ಜನರು ತಮ್ಮ ದೇಶವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮುಂಚೂಣಿಗೆ ತರಲು ಸಂಕಲ್ಪ ಮಾಡಿದರು. ಎರಡೇ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಆ ಎರಡು ನಗರಗಳನ್ನು ಪುನರ್ ನಿರ್ಮಿಸಿ, ಜಗತ್ತೇ ನಿಬ್ಬೆರಗಾಗುವ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಿದರು.
ಫ್ರಾನ್ಸ್ ಮತ್ತು ರಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ರಕ್ತಕ್ರಾಂತಿ ನಡೆಯಿತು. “ಮುಂದೇನು” ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಅಲ್ಲಿನ ಜನತೆಯ ಮುಂದಿತ್ತು. ಸಮರ್ಥ ನಾಯಕತ್ವ ಆ ಎರಡೂ ದೇಶಗಳನ್ನು ಪ್ರಗತಿಯ ಪಥದಲ್ಲಿ ಮುನ್ನಡೆಸಿತು. ಕೆಲವೇ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಆ ದೇಶಗಳು ಅಗಾಧ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಸಾಧಿಸಿದವು.
ಒಂದನೆಯ ಮತ್ತು ಎರಡನೆಯ ಮಹಾಯುದ್ಧ ಆರಂಭಿಸಿದ ದೇಶ ಜರ್ಮನಿ. ದೂರದರ್ಶಿತ್ವ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯತೆ ಇಲ್ಲದ ನಾಯಕರಿಂದಾಗಿ ಆ ದೇಶ ಮಹಾಯುದ್ಧಕ್ಕಿಳಿದು, ಇತರ ದೇಶಗಳ ಸೈನ್ಯಗಳೊಂದಿಗೆ ಭೀಕರ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಿತು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಎರಡೂ ಯುದ್ಧಗಳಲ್ಲಿ ಜರ್ಮನಿ ಸೋತಾಗ, ಆ ದೇಶ ನುಚ್ಚುನೂರಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಅಲ್ಲಿಯ ಜನರ ಮನೋಬಲ ದೊಡ್ಡದು. ಅವರು ತಮ್ಮ ದೇಶವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಪ್ರಗತಿಯ ಹಾದಿಗೆ ತಂದರು. ದೇಶಗಳ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದ ಮನೆಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕಟ್ಟುವುದೆಂದರೆ ಇದೇ ಅಲ್ಲವೇ?
ಮಳೆಯ ಹೊಡೆತಕೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಹಳೆಯ ಮನೆ ಬೀಳ್ವುದೇ-
ನಿಳೆಗೆ ಬೇಸರ ತರುವ ದಿನದಿನದ ಮಾತು
ಅಳಿದ ಮನೆಯನು ಮತ್ತೆ ನಿಲಿಸಿ ಕಟ್ಟಿಸಿ ಬೆಳಕ
ಗಳಿಸುವವೊಲ್ ಯತ್ನಿಸಲೆ – ಮರುಳ ಮುನಿಯ
ರಭಸದಿಂದ ಸುರಿಯುವ ಮಳೆಯ ಹೊಡೆತಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿ, ಹಳೆಯ ಮನೆ ಬೀಳುವುದು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಬೇಸರ ಹಾಗೂ ನೋವು ತರುವ ದಿನದಿನದ ಮಾತು. ಅಳಿದ ಮನೆಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕಟ್ಟಿ, ಅಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದ ಜನರ ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳಕು ಬರುವಂತಾಗಲು, ಅವರಿಗೆ ಹೊಸಬದುಕು ನೀಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸು ಎಂಬ ಸಂದೇಶ ನೀಡುತ್ತಾರೆ ಮಾನ್ಯ ಡಿವಿಜಿ.
ಮಾನವ ಮಾಡುವ ಯುದ್ಧಗಳಿಂದಾಗುವ ಅನಾಹುತಗಳು ಒಂದೆಡೆ; ಪ್ರಾಕೃತಿಕ ವಿಕೋಪಗಳಿಂದ ಆಗುವ ಪ್ರಾಣಹಾನಿ ಮತ್ತು ಸೊತ್ತು ಹಾನಿ ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ. ಎರಡರಿಂದಲೂ ತತ್ತರಿಸಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಬದುಕು. ಕಳೆದ ೧೭ ವರುಷಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಭೂಕಂಪ ಸಂಭವಿಸಿದ್ದು ೨೬-೧-೨೦೦೧ರಂದು ಗುಜರಾತಿನಲ್ಲಿ. ಅದರಲ್ಲಿ ಸತ್ತವರ ಸಂಖ್ಯೆ ೨೦,೦೮೫. ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಜಾಸ್ತಿ ಪ್ರಾಣಹಾನಿಯಾದದ್ದು ೨೬-೧೨-೨೦೦೪ರ ಭೂಕಂಪ ಮತ್ತು ಸುನಾಮಿಯಲ್ಲಿ. ಅದರಂದಾಗಿ ಇಂಡೋನೇಷ್ಯಾದ ಸುಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಮೃತರಾದವರು ೨.೩೦ ಲಕ್ಷಕ್ಕಿಂತ ಅಧಿಕ. ೮-೧೦-೨೦೦೫ರಂದು ಪಾಕಿಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಭೂಕಂಪಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾದವರು ಸುಮಾರು ೮೭,೦೦೦ ಜನರು. ಅನಂತರ, ಚೀನಾದ ಪೂರ್ವ ಸಿಚುಆನಿನಲ್ಲಿ ೧೨-೫-೨೦೦೮ರಂದು ಭೂಕಂಪದಿಂದಾಗಿ ಕೊನೆಯುಸಿರು ಎಳೆದವರ ಸಂಖ್ಯೆ ೬೯,೧೯೭. ಈ ಅವಧಿಯ ಅತ್ಯಂತ ಭೀಕರ ಭೂಕಂಪ ಸಂಭವಿಸಿದ್ದು ಹಾಯಿತಿ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ೧೨-೧-೨೦೧೦ರಂದು. ಅದಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾದವರು ಸುಮಾರು ೧,೬೦,೦೦೦ ಜನರು. ೧೧-೩-೨೦೧೧ರಂದು ಜಪಾನಿನ ಹೊನ್ಷುನನ್ನು ಮೂರು ಬಾರಿ ನಡುಗಿಸಿದ ಭೂಕಂಪ ಕಬಳಿಸಿದ್ದು ೧೮,೧೮೪ ಜನರ ಪ್ರಾಣಗಳನ್ನು. ೨೫-೪-೨೦೧೫ರಂದು ಪಕ್ಕದ ನೇಪಾಳದ ಭೂಕಂಪದಲ್ಲಿ ಅಸು ನೀಗಿದವರು ೯,೦೧೮ ಜನರು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ, ೧೨-೧೧-೨೦೧೭ರಂದು ಇರಾನ್-ಇರಾಕ್ ಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸಿದ ಭೂಕಂಪದಲ್ಲಿ ತೀರಿಕೊಂಡವರು ೫೪೦ ಜನರು.
ಅಬ್ಬ, ಎಂತಹ ದುರಂತಗಳು! ಇವಿಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ; ೨೦೦೧ರಿಂದೀಚೆಗೆ, ಇವಲ್ಲದೆ ಇತರ ಹಲವಾರು ಭೂಕಂಪಗಳು ಮತ್ತು ಚಂಡಮಾರುತಗಳಿಗೆ ಸಾವಿರಾರು ಜನರು ಬಲಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ನೂರಾರು ಕುಟುಂಬಗಳು ನಿರ್ನಾಮವಾಗಿವೆ. ಅವರಿಗೆ ಹೊಸ ಮನೆಗಳನ್ನೇನೋ ಕಟ್ಟಿ ಕೊಡಬಹುದು. ಆದರೆ, ಅವರ ಬದುಕನ್ನು ಪುನಃ ಕಟ್ಟುವುದು ಸುಲಭದ ಕೆಲಸವೇ? ಇದನ್ನು ಸವಾಲಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ, ಹಲವಾರು ಸಂಘಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಅವರಿಗೆ ಹೊಸಬದುಕು ನೀಡಲು ದುಡಿಯುತ್ತಿವೆ. ಈ ಕಾಯಕದ ಅಗಾಧತೆ ಗಮನಿಸಿದಾಗ, ಡಿವಿಜಿಯವರ ಸಂದೇಶಕ್ಕೆ ಹೊಸ ಅರ್ಥ ಮೂಡುತ್ತದೆ, ಅಲ್ಲವೇ?